2009 da barışa 2009 kala

Ne söylenebilir ki? Kelimeler kifayetsiz kaldı. Yine çocuklar vuruldu, yine insanlar aç, susuz, korku dolu. Yeni yıl daha şimdiden çoğu insana zehir oldu. Mağdurların çığlıkları yüreğimizi burkuyor ve elimiz kolumuz bağlı izliyoruz.

Biz hep izliyoruz uzaktan…

Bir çocuğun cansız bedeni toprağa düştüğünde geleceğimiz de gömülüyor o toprakların altına. Her cansız beden yeni nefret tohumları ekiyor, oradan çıkan nefret yüklü dalları olan ağaçlar birbirlerine saldırıyorlar çaresizce…

Neden? Niçin her yıl binlerce masum çocuk ölüyor? Niçin hükümetlerin başarısız politikalarının bedelini masumlar ödüyor?

Ne anlatmamız gerekli bu çocuklara dünya hakkında? Öğretmemiz gerekli olan hayat gerçeklerini nasıl söyleyelim? ‘İyiler her zaman kazanır yavrum’, ‘Dürüst ol, kimseyi öldürme, silahlardan uzak dur’. Tamam da nasıl?

İşte benim yeni yılda tüm dünya için dileklerim;

Sevgi tohumları ekilsin toprağa ki, sevgiden kolları kocaman olmuş, paylaşmaya hazır dalları olan ağaçlar yükselsin etrafta…

Çocukların konuşmaktan, hata yapmaktan çekinmediği, kendine güvenle büyüdüğü bir dünyada, çocukların ellerinden tutan anne babaların bunun kıymetini bildiği ülkelerde yaşamak nasip olsun herkese…

Korku cumhuriyetlerinin bayrakları birer birer düşüp, gerçek demokrasinin bayrakları sallansın dört bir yanda…

Kısacası bu yılda da benim dileklerim değişmedi hem kendim hem de dünya için ama bu yıl biraz da gayret edelim, bir şeyler yapalım, uzaktan izlemeyelim.