30 Ağustos'un düşündürdükleri

Eli silah tutan vatan evlatları, Urfa’dan, Edirne’den, Sivas’tan… Vatan imdadına koştular. Kimi Kızılırmak, kimi Yeşilırmak, kimi Dicle, kimi Fırat olup coştular. Her birinin dilinde bir memleket türküsü, dere, tepe, dağ…aştılar. İsimlerini bile bilmedikleri cephelerde bayraklaştılar.

Analarının ellerini son öpüşleri, yavuklularına son bakışlarıydı. Ağlamak yakışmaz dediler. Her biri bir dağ olup gürlediler. Vatandı, karşısında boyun büktüler, çağlayana dönen gözyaşlarını içlerine döktüler. Nice civan yiğitler, saçlarını bile kınalayamadan, düğüne gider gibi cepheye gittiler. Hepsi de gardaş olup el ele tutuştular. Vatan toprağının tozunu bile ezmesin düşman çizmesi, dokunmasın namahrem eli diye bir kutsal beldede buluştular. Günlerce düşmanla ercesine, erkekçesine, ölümüne vuruştular.

Bir tek isimleri vardı, o da Mehmet’ti. Nereden geldi, kimdi, belli değildi. Belli ki bunun için hepsine birden Mehmetçik denildi. İşte onlar bu fani alemden böyle göçtüler. Kayıtlara baba adları Adem, anneleri Havva olarak geçtiler. Onların kanından aldı rengini al bayrağımız. Onun için bize yücelerden yüce görünüyor bu vatan toprağımız.

Ey Mehmetçik 30 Ağustoslar bayram bana. 84 yıl sonra bile bütün bir insanlık hayran sana. Alınmasın diye bu vatandan zerre kadar toprak, kopmasın diye bir karış, dün başlattığın yerden, bugünde devam ediyor o mukaddes yarış.

Türkülerini dinledim, tıpkı o günlerdeki gibi. Kocatepe’de seyrettim seni, Anafartalar’da kartallaştım. Çanakkale içinde anamla helâlleştim. Sakarya’da kabıma sığmayıp taştım. Dumlupınar’da Ya Allah deyi düşman üstüne yürüdüm. Arkamdan tam on altı devleti birden sürüdüm.

Sen yerlere sığmadın, göklere süzüldün. Onun için bakışlarımız hep sana doğru. Nasıl ölünürmüş vatan uğruna bize öğrettin. Şimdi ta beşikte canları adıyoruz. Ey Mehmetçik her 30 Ağustoslarda seni bayramlarla yad ediyoruz.