55 Yaş

Hayatta belli bir yaşa gelince bakıyorsun ki yaşamının çoğu geride kalmış. Yarın için heyecanlandığın zamanlar azalmış, anıların değeri artmış, gözünde tütenler çoğalmış...Artık büyük beklentiler yok, küçük mutluluklar var. Onları da altın arar gibi çabalarsan bulabiliyorsun ancak...Çıkardığın da altın değil, yarı değerli bir taş oluyor genelde...Sonra dinleniyorsun bir köşede, oturuyorsun, yorulmuşsun...

 

Anlamışız ki hayatı fazla ciddiye alıyoruz. Karşımıza çıkan güçlükler bizi yıldırdığında boş verip şöyle bir kahkaha atabiliyor muyuz?  Zorluklar da gelip geçici ve bizim onlara verdiğimiz önem kadar büyükler...Güzel anlar, anılar da gelip geçici, herşey uçucu nitelikte....Yakalamaya çalışıyorsun, bakıyorsun ki parmaklarının arasından kayıvermiş uzaklaşmış bile...Ağlarken gülüveriyorsun, sonra hava değişiveriyor, pırıl pırıl bir güneş açıyor yağmurun ardından...Gerçek sandığın bir sürü şey aslında gerçek değil. 

Sonuçta herşey aynı kapıya çıkıyor. Ne güzel söylemiş Milan Kundera: "Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği"...Fazla söze hiç gerek yok.