7. Dalya

Yazıyı hazırlarken birkaç paragraf yazıp geri sildim. Yazdıklarımdan mı yoksa hislerimden mi emin olamadım acaba...

Zaman ne getirir ne götürür kestirmek zor. Çok değil bundan 4 ay önce birisi çıkıp da, “İzmir’den İstanbul’a geri dönüş yapacaksın” deseydi “senin hayal gücün çok çalışıyor” derdim. Oysa şimdi İstanbul’a geri döndüm.

Nedendir bilinmez bazen insan düşünmediği şeyleri yapabiliyor. Bazen de düşündüklerini uygulayamıyor.

Üzerimde acayip bir esneklik var. Bazı duygularım törpülendi galiba. Artık çok keskin kurallarım yok. Olursa olur olmazsa olmazlarım var. Yaşlanma emareleri olabilir mi acaba... Emare kelimesini de kullandım ya artık hiç şüphem kalmadı.

Bugüne bakıldığında İzmir’e gittiğim için mutluyum, İstanbul’a döndüğüm için çok daha mutluyum.

Bunu söyleyeceğimi asla tahmin etmezdim ama İzmir bana çok şey kazandırdı

Çok güçlü bir kadın olduğumu farkettim,

Rahatlığı keşfettim,

Relax olmayı, relax düşünmeyi hatta relax yaşamayı öğrendim,

Hayatın anlamını çözemedim belki ama mutlu olmanın yollarını öğrendim. Laf aramızda, hayatın anlamını çözmeye de hiç hevesli değilim.

Kimi ne kadar sevdiğimi kimlerden vaz geçemeyeceğimi net olarak anladım. Kısacası önceliklerimi fark ettim. Ve daha neler neler...

Bu yazı böyle devam ederse ben konuyu unutup İzmir İstanbul yazısı olarak devam edeceğim.

Konumuz neydi?

Konumuz 7. dalya kutlaması. Şu an İstanbul’dan bu kutlamayı yaptığım için içim içime sığmıyor. Sevdiklerime yakın olmak gibisi yok.

Bişeyi çok isterseniz olurmuş. Bu da aptal kız Polyanna’nın incisi mi acaba? Öyle bile olsa şu an Polyanna’yı bile seviyorum. O derece yani... Tam bir sevgi pıtırcığı modundayım.

Konuyu dağıtmayalım lütfen... 7. dalya diyorum, kutlama diyorum... Balonlara basmayın, yerleri kirletmeyin, izmaritleri saksıların dibine çivilemeyin. E hadi ne duruyorsunuz, getirin şu pastayı da keselim artık.

:) İyi bayramlar...