7 kişi değiliz

On sene kadar önce yavru bir kedi bulduk. Adını ‘Erik’ koyduk.İki yazdır yeni evimize getirdik, karnını doyurduk. O, yine eski evin oraya döndü. Baktık olmayacak, biz O’nun yanına gittik, sevdik. Keşke fotoğrafta olsaydı.

‘Şermin’, bir sokak köpeği. İki yazdır bizim ile. Kısırlaştırmakta geç kaldık. Yolda köpek görse yolunu değiştiren Nurviye Hanım O’nu elleri ile besliyordu. Hatta bayramda yürüttüğü kelle için “ aş ermiştir, kızma...” deyip himaye ediyordu.

Kucağımdaki piliç ‘Bıd Bıd’. Geldiğinde cılız ve tüysüz, 5cmlik telden geçenbir civcivdi. Düzenli beslenme ve rahat gezme ortamında bir ayda piliç olmuştu. Her akşam 19:00 sularında elimden yemini yer, “Hadi şimdi evineee...” dediğimde kasadan bozma kümesine giderdi.

Erik, Şermin, Bıd Bıd, kızım, oğlum, eşim ve ben yedi kişi görünsekte, biz aslında 7 kişi değiliz.

Diktiğimiz meyve fidanlar-çiçekler, geceleri çıkan siyah-yeşil kurbağalar, kuşlar, sokak kedileri, basmaya kıyamadığımız  ayrık otları, ışığa gelen kelebekler, böcekler,  beyaz kertenkeleler, sebzelikteki solucanlar.. 

Toprağa yakın olmak, çok kalabalık bir aile olmak demektir.