Acıyı anlamak için önce insan olmak lazım!

Kolaydır, bir daha konuşamayacak insanların arkasından konuşmak.

Kolaydır, Allah’ın hesaba çekeceği insanı kendi değer yargıları ile yargılamak.

Kolaydır, insanlıktan nasibini almamış kışkırtıcı insanların, “kin ve nefret” paylaşımlarını yayınlamak.

Kolaydır, sosyal medya aracılığı ile kendisine uymayan düşüncelere sayıp sövmek,

Kolaydır, sosyal medya üzerinden vatanseverlik nutukları atmak, işine gelmeyenlere “hain” demek.

İnsan odur ki, bu ülkede beraber yaşadığı insanına düşüncesinden dolayı saygı duysun.

İnsan odur ki, “yaratılanı yaratandan dolayı sevsin.”

İnsan odur ki, “senin inancına sana benim inancım bana” diyebilsin.

İnsan odur ki, dökülen her insan kanını “haram” bilsin.

İnsan odur ki, eşi ve çocuğunun gözleri önünde hunharca şehit edilen güvenlik güçlerine, vatanın bölünmez bütünlüğü için görev yaparken kalleşçe, haince şehit edilen vatan evlatlarına ağlasın, teröre lanet okusun.

İnsan odur ki, “barış için halay çekerken” insanlık düşmanı terör örgütleri tarafından katledilenlerin yakınlarının acılarını hissedebilsin.

Daha iki gün önce, bir polisimizin cenaze töreninde, insanın yüreğini yakan, sızlatan anne ile küçük oğlu arasında geçen bir diyalog vardı...

Şehidin oğlu; “Anne evimize gidelim.” Dedi.

Şehidin eşi; “Evimiz mi kaldı oğlum?” diye cevap verdi.

Bu diyalog, kendisine insanım diyen herkesin içini acıtmadı mı?

Acıtmadıysa o insan kendisine“insanım” demesin.

Ankara’da ki hain terör saldırısında hayatını kaybeden ilkokul öğürencisi Veysel’in “Ben büyüyünce avukat olacağım” diyen o sesini ve yok edilen hayallerine üzülmedim diyen varsa kendisine “insanım” demesin.

Bunları kıyaslamak için yazmadım.

Bunları sadece insanlık yoklamasından geçip geçemediğimizi test etmek için yazdım.

Herkesin bu acı dolu fotoğraflara iyi bakması için yazdım.

Herkes acı dolu fotoğraflara iyi baksın ki,

O fotoğraflarda herkes geleceğini görsün diye yazdım.

Çünkü “yakılan ormanın herkesi yakacağını” bildiğim için yazdım.

Televizyonlara bakıyorum, her kanal da, “sahibinin sesi” yorumcular hala çıkar siyasetinin derdine düşerek yorum yapıyorlar.
Siyasetçiler kendi derdinde, “kaç oy kaybettim” veya “kaç oy kazandım” kaygısın da…

Kan üzerinden nemalanmak isteyenleri görüyorum, kanın siyasetini yapanları görüyorum.

Oh çeken kansızları, sütü bozukları, ellerini ovuşturarak yarasa misali karanlığın çökmesini bekleyen şerefsizleri de biliyoruz, görüyoruz.

Herkes bilmelidir ki;
Teröre karşı durmanın; partisi, siyaseti, dili, dini, ırkı yoktur, olamaz.
Gidenler candır, gidenler insandır.

Birbirine düşürülmüş ülke insanlardan geriye kalan kan, kin ve nefretle beslenen terörün nerde ve nasıl boy göstereceği, kan dökeceği belli olmaz.

Mesela, yıllardır Güneydoğudadır.

Ora da askerimizin, polisimizin canına kast etmekle görevliler.
Bugün Ankara, yarın neresi olacağını kimse bilmiyor,
Bizler birbirimizi sevmezsek,
Bizler birbirimizi saymazsak,

Bizler birbirimizi anlamazsak,
Bu gidişle terörün aldığı canları sayacağız. 

Ey akıl fikir sahibi insan,

Kalkan her cenaze bu ülkenin camilerinden kalkmaktadır.

Başka ülkenin ibadethanelerinden değil.

Demek ki, kalkan her cenaze bizim insanımızdır.

Konuşmayın,hakaret etmeyin  artık, ölülerin arkasından,

Sanal âlemde öldürecek insan aramayın, öleni bir daha öldürmeyin.

Unutmayın ki, mahşer de var!

Allah’ın soracağı hesabı sen soramazsın, sen yargılayamazsın, sen ödüllendiremezsin, sen cezalandıramazsın.

Çünkü sen de günahkâr bir fanisin.

Çünkü sen kimin nasıl bir yürek taşıdığını bilemezsin.

Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…

Ali Galip AKYILDIRIM

Eğitimci/Yazar