Ahh... "Aptal" Haluk!

Milliyet Blog’daki yazılarını büyük keyifle okuduğum muzip yazarımız Ata Kemal Şahin’in ricalarını emir telakki etmiştiysem de  serde üşengeçlik olunca bugüne kadar tavsamıştım. Yeni bölümün yayınlanacağı yarından önce konuya el atayım bari dedim.

Çocuklar Duymasın dizisi biliyorsunuz 17. yılında halen yayında.

İlk bölümü 2002 yılı başında TGRT’de gösterilen Dizi, bu tarihten itibaren ATV, Star Tv, Fox, tekrar ATV ve tekrar Fox’da aralıklarla sürdürdüğü yolculuğunu halen Kanal D’de sürdürmektedir. (Biliyorsunuz zaten de, ama işte laf olsun, sayfa dolsun diye yazmaya da mecburuz… neyse!)

Tereciye tere satmaya devam edecek olursak; konuya geçeceğiz.

Senaryo gereği konu, 2 sevimli çocuklu, beyaz yaka ebeveynli bir ailenin güncel İstanbul sorunları içinde yaşam koşuşturmalarını yansıtıyordu. Baba Haluk (Tamer Karadağlı), başarılı bir inşaat mühendisi, akıllı ve güzel anne (Pınar Altuğ), kurumsal bir şirkette insan kaynakları müdiresi, çocuklar Duygu ve Havuç okul telaşesinde… Komşular, büyük ebevynler, iş arkadaşları vs. betimlenen sosyal şeye uygun.

Tiplemeler sevimli, eğlenceli. Kül yutmaz, yakışıklı taş fırın erkeği baba, iyi eğitimli,  güzel ve son derece uygar anne, sevimli ve iyi yetiştirilmeye çalışılan şirin çocuklar Havuç ve Duygu…

Bölüm konuları eğlendirici ve eğitici… Her yeni bölüm, arka planda  günün İstanbul’unun ve Türkiye’sinin günceli olmak üzere hemen hepimizin, yani ailelerin, özellikle de çoğu zaman bizim gibi emsal yaş çocuklu ve yaklaşık benzer dünyaya ait ailelerin günceliyle birebir örtüşen  olaylar örgüsü  etrafında hayatlara dokunan komik, duygulu güzel bir dizi...Birol Güven’in gözüyle sloganlara kaçmadan, göze batmadan, rahatsız etmeden, muhtelif toplumsal ve de bireysel çarpıklıklarımızı incelikli ve mizahi bir dille eleştiren ve de genellikle yol gösteren…  başarılı bir yapım.

Efendime söyleyeyim… Ve bu dizi 17 yıldır hangi tv kanalında yayınlanıyor olursa olsun hep yüksek reyting başarısına ulaştı. Bir yandan yeni bölümler çekilirken öte yandan eski bölümler hemen tüm tv kanallarında tekrar tekrar yayınlanmaya devam edildi.

Dizi o kadar başarılı oldu ki, bitti bitti yeniden başladı. Sonuncu kez yeniden başlamasından bu yana  30. Bölümünü de geride bıraktık.

Ve Dizi bu son yayın macerasında her geçen gün tiryakisi izleyicilerinin (yani sevgili Ata Kemal kardeşim, ben ve galiba sizin gibi izleyicilerin) sevdikleri ve alışık oldukları formdan ve konudan uzaklaştı, geçmiş başarılarının prestijini yeni reytinglere tahvil etme çabası dışında hiçbir anlam ve amaç taşımayan saçma sapan bir yola girdi.

17 yıllık “Çocuklar Duymasın” ailesinin her zaman uyanık, dikkatli, ilkeli, zeki, kül yutmaz babası Haluk’u, her zaman bilge, zarif, anaç, akıllı ve güzel annesi Meltem’i… gittiler, yerlerine, diziye yeni monte edilen (sözüm ona) muhteris, fırıldak, entrikacı, takıntılı Tutku’sunun (Gülin İyigün) senaryo gereği dahi hiçbir zekâ temeli olmayan uyduruk tüm numaralarını yutan, Tutku’nun kendilerini parmaklarında oynatabildiği, aptal mı aptal, akılsız mı akılsız Haluk ve Meltem, geldiler…

Ve Dizi’nin son derece normal, akıllı, zeki… baş karakterlerinin bir anda bu şekilde Tutku’nun, bırakın herhangi bir ortalama yurdum insanını, en akılsız insanın dahi yutmayacağı alavere dalaverelerini tekrar tekrar yutabilecek kadar “aptal” karakterlere dönüştürme cesareti, esasen gerçekte izleyicinin bu gözle değerlendiriliyor olabilme ihtimaline binaen olmalı…

Belki de haklılar…

Benden bu kadar, sevgili okurum. Blogdaşım Ata Kemal Şahin’in “Ispanaklı İşkembe Graten Tarifi”[1] yazıları üzerine yaptığım yorum münasebetiyleki ricalarını da bu vesileyle yerine getirmiş oldum, görev bitti.

Esasen, sözün burasında başka bir şey diyecektim.

Bak, ne güzel bir yazı okudunuz. İşte, benim diğer blog yazılarımın her biri bundan da güzel:) Göz atıverin… Ve iyi seyirler…

Kenan IŞIK