Anne-babalar çocuk büyütme zevkini yaşayamayacak mı?

Bugünlerde etrafımda çoğu ailede gözlemlediğim bir durum var. Artık çocukları anne-babalarından ziyade, dede-nineleri büyütüyor.

Özellikle büyük şehirlerde, artık anneler de babalar gibi dışarıda bir işte çalışmak zorundalar ve bu nedenle eskiden olduğu gibi evde kalarak çocuklarını bizzat büyütemiyorlar. Bu durumda anne-babaların önünde 3 seçenek bulunuyor: kreş, bakıcı veya dede-nine.

Belli bir yaştan sonra kreşe gitmenin çocuklara evde edinemeyeceği bazı olumlu katkılarının olduğu uzmanlar tarafından belirtiliyorsa da, zamanından önce kreşe gitmenin çocuğun fiziksel-zihinsel-duygusal gelişimi üzerinde olumsuz etkiler yapabileceği de bilinmekte. Dolayısıyla bu seçenek küçük yaşlarda, en son tercih edilen, hatta zorunluluk olmadıkça tercih edilmeyen seçenek.

Evde bir bakıcının çocuğa bakması ise, işinin ehli ve güvenilir bir bakıcı bulunabilmesi koşuluyla kabul edilebilir bir seçenek. Ancak böyle bir bakıcı bulmak da gerçekten zor iş. Etraftan duyulan bazı bakıcı hikayelerinin korku filmi senaryolarını hatırlattığını düşününce, yeterince tanımadığımız bir kişiye en değerli varlığımız olarak gördüğümüz çocuğumuzu emanet etme fikrini bir kez daha gözden geçirmek gerekiyor.

Hadi diyelim ki bulunan bakıcı gerçekten iyi bir insan, işinin ehli, çocuğun beslenmesi, fiziksel-zihinsel gelişimi ile ilgili yapılabilecekleri yeterince yapabilen birisi. Ama bu durumda bile, hiçbir bakıcının çocuğu kendi ailesi veya akrabaları gibi sevemeyeceği, yani duygusal gelişimine yeterince katkı yapamayacağı gerçeğinden hareketle, bu seçeneği ikinci sıraya koymak gerekiyor.

Geriye kalan seçenek olan, çocuğa dede-ninesinin bakması durumu ise en çok tercih edilen seçenek olmakta. Hem çocuğa tam gününü ayırabilen, hem büyük hayat tecrübesi sayesinde çocuk bakımı konusunda muhtemelen anne-babadan daha fazla şey bilen, hem de çocuğa bakmaktan zevk alan dede-ninenin çocuğa bakıyor olması durumu, çocuğun fiziksel ve zihinsel gelişimiyle beraber en çok da duygusal gelişimine büyük katkı sağlayacaktır. Hem diğer iki seçeneğin aksine, bu seçenekle büyüyen çocukların gelecekte nasıl bir insan olacağı da aşağı yukarı bellidir: anne-babayı büyüten kişilerin, daha tecrübeli bir şekilde ve daha fazla zaman ayırabilerek torunlarını büyütmesi sonucunda, en kötü ihtimalle anne-babaya benzeyen kişiler yetişecektir.

Bu durumda şu soru akla geliyor: anne- babalar çocuk büyütme duygusunu-zevkini yaşayamayacak mı? Tabi ki onlar da yaşayacaklar. Onlar da (eğer emekli olabilirlerse) muhtemelen torunlarını büyütecekler :)