İnsan kendini özler mi?

Kendimi özledim.

Uzun süredir aranızda olamamanın ezikliğiyle “merhaba” diyorum siz sevgili dostlara. Aslında çok uzağınızda değildim. E_postama bırakılan habercilerin yazılarını okumaya çalıştım. Kimisinin sadece başlığını, kimisinin tamamını okudum. Kimisini de okuyup, yorum yazdım. Yaklaşık üç saattir Milliyet Blog sitesinde gezi(ni)yorum. Bu süre, benim burada takıldığım en uzun süre. Hiçbir zaman bu sitede bu kadar fazla takıldığımı hatırlamıyorum. Yokluğumda epey hararetli tartışmalar yapıldı sanırım. Kimi türbandan, kimi alkolden dem vurdu. Hatta saygıdeğer bir ağabeyin, benim “öte tarafta” dil kurallarından bahsettiğimi ve oradakilere “domates” kelimesinin aslında doğru söylenişinin “tomades” olduğunu(!) belirttiği yazısını kahkahalarla okudum.

Yokluğumu hisseden saygıdeğer ablalar, ağabeyler mesaj gönderdi. Hepsine can-ı gönülden teşekkür ediyorum. Eksik olmasınlar. Onları tanımak benim buradaki en büyük kazancım oldu. Ve beni bu siteyle, bu güzel insanlarla tanıştıran arkadaş(lar) da -pılını pırtını demiyorum- yüreklerimize kazıdığı yazılarını da yanına alarak gitti. Açık söylemek gerekirse onun bu sitede yokluğu -en azından benim gözümde- büyük boşluklar doğurdu. Gidenler soru işaretlerini arkalarında bırakıp gidiyor. Öyle bir sessiz oluyor ki gidişleri arkalarından “hoşça kal” bile diyemiyoruz.

Peki, Osman Ömer, nerelerdeydin? Nerde olduğumu ben de bilmiyorum. Ama “enseyi karartmamamızı” tembihleyen gazetecilerin duayeni Çetin Altan’ın geçen hafta okuduğum bir yazısında; şair Hilmi Yavuz’un bir şiiri vardı: "İnsan kendini özler mi?/ Özler! Nerdesin ben?" “Nerdeydin?” Sorusuna verilecek cevap, bu şiirle olabilir ancak. Kafa kâğıdına göre doğum günümü kutladığım şu günlerde, kendimi özledim sanırım.
Yoksa 30 yaş bunalımında mıyım? :)