Olmayan sevgiliye mektuplar..

-Biz neyiz seninle dedi..
-Bana karşı ne hissediyorsun dedi
-Niye aramıyorsun dedi
-Hep ben mi aramalıyım dedi
-Siz erkekler dedi
-Başım çok ağrıyor dedi
-Bende istiyorum ama dedi.
-Özür dilerim aşkım dedi.............

Bir sevgili demetinden ortak söylenen cümlelerdi bunlar. Ben kendi özelimden baktığımda aramızda bazen aşılmaz engeller buluyorum. Çok basit meseleler diye gördüklerim sevgilim için hayat memat meselesi olabiliyor. Tabı ki şaşırıyorum. Çünkü algılayamıyorum. Kalıplara uymayan yönetilemeyen, gem vurulamayan bir ruhum var. Fakat ne yonetmeyi seviyor bu yürek nede yönetilmeyi. Benimle hoyratça esebilecek özgür bır rüzgara ihityacım var. Bana sığmayan ama benden kopamayan. Cümleleri evet ve hayır olmayan, hayata karsı manifestosu olan bir kadın aradığım. Ruh ikizi saçmalıkları beni enteres etmiyor. Çünkü, benimle aynı söylemler içinde bir insan istemiyorum hayatımda. Düşünsene kaptan ! Benden bi tane daha var, hayat çekilmez olurdu kanımca. Voltaire in hafızalara kazınan sözü gibi söylediklerinin hiçbirine katılmıyorum fakat söylediklerini sonuna kadar savunurum. Aynı söylemlerde olmayabiliriz fakat düşüncelerimizi

Kategorize etmeyelim. Şimdi bakıyorum da hiçbirşey önemli değil artık hem de hiçbirşey.

Kadınlarımız çok güzeller ve de estetikler. Farklılar ama, bir de hayata karşı sevgililerine karşı bencil değil de empati kurarak yaklaşabilseler. Heyhat olmuyor ve herkes birbirinden imkansızları talep ediyor. Ve tüm sevgililerim yolculuk etse de içimde keşfedilmez oluyorum nedense. Ruhum yorgun bir gemi gibi savruluyor bir o dalgadan bir bu dalgaya. Kabul görmeyi umut eden bir kaptanım ve arıyorum limanı mı.