Artık tek derdim çürüyen domateslerim olsun!

Sevgili Dostlar,

Bir hayalimden bahsedeceğim, bir dağ evi düşünün. Şehirden kilometrelerce uzakta, yeşilliğin, çiçeklerin ve kuş cıvıltılarının tam ortasında bir ev düşünün... İçerisinde çıtır çıtır çıtırdayan şöminesiyle, küçücük ve kocaman tüyleri olan bir köpeğinizle şöminenizin önüne uzanmış ve uyumayı düşünün... Hayali bile güzel değil mi?

İşte tam olarak hayalim budur, büyük şehirde yaşamak hepimizin korkulu rüyası. Her gün yaşadığımız trafik çileleri, korna sesleri ve en acısı kavgalar, şehit haberleri, kör kurşuna gidenler... Her gün, her dakika ruh halimiz o kadar değişiyor ki, gündem ''son dakika'' başlığından geçilmiyor, her dakika üzücü haberler. Ama bunu takan sadece sayılı bir kitle, çünkü; Eminönünü görmeden konuşmamalısınız, insanlar öyle bir haldeler ki olayın ciddiyetinin farkında değiller. Tüm gün bir ellerinde simit ve bir ellerinde mısır bütün gün boş boş etrafa bakınıyorlar. Daha da acısı bütün gün güneşin altında olan o çocuklar... 

Hayalimde geçen satırlarda kendinizi kaybettiniz, çünkü hepimizin istediği ve beklediği şey. ''Dünya bize gül bahçesi vaat etmiyor.'' Çok çalışarak az kazanmamızı vaat ediyor, düşünün ki şöminenizin önünde ayaklarınızı uzattığınızda çürüyen domateslerinize üzüldüğünüzü. O kadar mahoş ki, o kadar güzel ki... Sabah kalktığınızda ormanın içerisinde yürüdüğünüzü, koştuğunuzu... Koşunuz bittikten sonra köy kahvaltısına oturup koca bir demlikle cam kenarından yağan karı izlediğinizi ve arkasından çıtırdayan şöminenizi...

''Ben artık bir dağ evine yerleşip tek derdimin çürüyen domateslerimin olmasını istiyorum.''

Aaaa... Unutmadan, arkada da Tarkan'dan ''Kış Güneşi'' çalacak. :)