Karşı evin duvarında bir güvercin yuvası vardı

İnebolu’ daki ahşap evde oturduğum yıllarda, mutfağın penceresinin tam karşısında, karşı evin duvarında iki küçük delik vardı. O ev de bizim oturduğumuz ev gibi yüz yaşındaydı. Ne zaman olmuşsa, duvarında bu kırıklar oluşmuş, güvercinler de buraları kendilerine yuva yapmışlar. Her yıl güvercinin oraya yumurtlamasına, iki güvercinin sırayla kuluçkaya yatmalarına, iki yavrunun yumurtadan çıkmasına, onları büyütmelerine ve uçurmalarına tanık olurduk. Anne ve babalarının yavru güvercinleri ağızlarından beslemelerini hayranlıkla izlerdik. Yumurtadan çıktıklarında çok çirkin olurlardı, aradan biraz zaman geçtikten anne babaları kadar büyürlerdi, büyüklerinden ancak daha az parlak olan tüylerinden ayırabilirdik. Uçmaya başladıktan bir süre sonra artık görünmez olurlardı, demek kendilerine başka yer buldular diye düşünürdük.

Güvercinlerin o yuvası bizim için bir hedef alanıydı. Büyüklerimizden gizlice mutfakta güvercinlerin yiyeceklerini düşündüğümüz herşeyi, mısır tanelerini, ekmek parçalarını, avuç avuç pirinçleri oraya atardık. Zaman içinde hepimiz usta birer atıcı olmuştuk, hemen hemen her atışımız yuvanın içine düşerdi. Güvercinleri attıklarımızı yerken görünce amacımıza ulaştığımız için sevinirdik. Her ne kadar usta atıcılar da olsak bu yuvanın hemen yanındaki komşumuz Müzeyyen Teyzenin mutfak penceresi de zaman zaman isabet alırdı. Müzeyyen Teyze oldukça yaşlıydı, bize kızardı ama severdi, biz de onu severdik.

Şimdi o evde oturmuyoruz, birçok İnebolu evi gibi boş duruyor. Başına birşey gelirse korkusuyla evin her köşesinin fotoğraflarını videolarını çekiyorum. Mutfağa her girdiğimde karşı duvardaki yuvalarında güvercinleri görüp fotoğraflarını çekmeyi çok istiyorum ama artık güvercinler orayı yuva yapmıyorlar. Biz gidince onlar da terketmişler. Belki de onları oraya bağlayan karşı penceredeki, onlara yem atan komşularıydı.