İstiğfar ve istiğfarın önemi - 1

İstiğfar, Allah Teala'dan günahlarının bağışlanmasını dilemek. Allah Teala'nın mağfiretini talep etmektir.

Allah (C.C.); Ayet-i Kerimelerin de;

“Allah’tan günahının affını dile!” (1).

“Allah’tan af dile. Allah çok bağışlayan, çok affedendir” (2).

“Rabbine hamdederek O’nu ulûhiyet makamına yakışmayan sıfatlardan tenzih et ve O’ndan bağışlanma dile. O tevbeleri kabul eden ve çok bağışlayandır” (3).

“Rabbinizden af ve mağfiret dileyin:çünkü O çok bağışlayıcıdır. (Mağfiret dileyin ki) üzerinize gökten bol bol yağmur indirsin, mallarınızı ve oğullarınızı çoğaltsın, size bahçeler ihsan etsin, sizin için ırmaklar akıtsın” (4) buyurmaktadır.

İbni Ömer (r.a.) şöyle diyor; “Biz Resûlullah (S.A.V.)’in bir yerde yüz defa: Rabbiğfir li ve tüb aleyye inneke ente’t-tevvâbü’r-rahim. (Allah’ım! Beni bağışla ve tevbemi kabul eyle. Çünkü Sen tevbeleri çok kabul eden ve çok merhamet edensin) dediğini sayardık. Her ne suretle olursa, olsun Sevgili Efendimiz, namazlarımızda tekrarlayıp durduğumuz Nasr Suresindeki: “fe-sebbih bi-hamdi rabbike ve’stağfirh, innehü kâne tevvâbâ: (Rabbine hamd ederek O’nu tesbih et ve O’ndan bağışlanma dile; O, gerçekten çok bağışlayıcıdır)" emrine uymakta, dolayısıyla bize de böyle yapmamızı tavsiye buyurmaktadır" (5).

İbni Abbâs (r.a.)’’dan rivayetle Efendimiz (S.A.V.) bir diğer Hadis-i Şerifinde ise; “ Bir kimse istiğfarı dilinden düşürmezse, Allah Teala ona her darlıktan bir çıkış, her üzüntüden bir kurtuluş yolu gösterir ve ona beklemediği yerden rızık verir” buyurmaktadır (6).

Yukarıdaki Ayet-i Kerimeler de görüldüğü üzere Allah Teala, biz kullarına çokça tevbe ve istiğfarda bulunmamızı emrettiği ve Hadis-i Şerifler de görüldüğü üzere Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in çokça tevbe ve istiğfar da bulunduğunu ve biz ümmetine de çokça tevbe ve istiğfarda bulunmamızı tembihlediğini görüyoruz.
Devam edecek...

DİPNOT:
1-Kuran-ı Kerim, Muhammed Suresi, Ayet No:19.
2-Kuran-ı Kerim, Nisa Suresi, Ayet No:106.
3-Kuran-ı Kerim, Nasr Suresi, Ayet No: 3.
4-Kuran-ı Kerim, Nuh Suresi, Ayet no:10-12.
5-Ebû Davud, Vitr, 26- Tirmizi, Daavât, 39- İbni Mace, Edeb, 57. Riyazü’s-Sâlihin, C:7, s.592.
6-Ebû Davud, Vitr, 26- İbni Mace, Edeb, 57. Riyazü’s-Sâlihin, C:7, s.593.