Pearl Jam ile kollar yeniden "V"

Babasıyla berbat bir ilişkisi vardı. 17 yaşındayken annesi kenara çekip, yıllardır babası diye bildiği kişinin aslında babası olmadığını anlatmıştı ona. Gerçek babası ile annesi o 4 aylıkken boşanmıştı. Gerçek babasını bir aile dostu olarak bilmişti ve ona "baba" diyemeden adam ölmüştü. Kendisini merdivenden aşağı itecek kadar ileri gidebilen üvey babasından ise nefret ediyordu. İlk yazdığı şarkıda annesine “Daha iyi bir adam bulamadın mı?” diye seslenmesi de ondandı.

Bu “Senin baban bir melekti yavrum” tadındaki Yeşilçamvari öykü gelmiş geçmiş en önemli rock figürlerinden Eddie Vedder’ın hikayesi. Benim gibi milyonlarca müziksever, eğlendiği, söylediği, hüzünlenip ağladığı birçok şarkıyı Pearl Jam liderinin yaşadığı bu travmaya borçlu.

Rock tarihine geçen “Ten” albümünden sonra Vs, Vitalogy, No Code ve Yield ile büyüyen Pearl Jam, son iki albümleri ile duraklama dönemine girmişti. Ancak grup 2006’da kendileri gibi yaşlanan hayranlarına “eski günleri” hatırlatan bir albümle geri döndü. Yalnız bir farkla… Kendi adlarını verdikleri albümün kötü adamı bu kez üvey baba değil, George W. Bush… Eddie, politik mesajlar için, “Bu zamana kadar hep derslerde Ave B aldık ama hiç el kaldırıp sınıfta konuşamadık. Bu albüm bizim sınıftaki sesimiz” diyor. Ancak albümün asıl başarısı ‘tınısı’…

Çıkış şarkısı şimdiden tüm dünyanın kulağının pasını alan World Wide Suicide. WWS’nin grubun şaşalı dönemindeki “hit” şarkılarından hiçbir eksiği yok. Eddie, herkeste şarkı söyleme arzusu yaratan müthiş sesiyle nefes bile almıyor. Bu şarkının cover’ı yapılamaz. Bir ihtimal hacimli akciğerleriyle bu çılgınlığı Yasemin Dalkılıç deneyebilir…

BİR İNSAN NASIL BÖYLE ŞARKI SÖYLEYEBİLİR?
Albüm sert şarkılarla başlayıp Eddie Vedder'ın bariton sesinin ön plana çıktığı parçalarla sona eriyor. Benim gibi “Release”, “Yellow Ledbetter”, “Black” gibi şarkıların bağımlısıysanız ve Eddie Vedder’ın yalın sesi sizin de ruhunuza dokunuyorsa albüme “Come Back” ile başlayın. Tura “Gone” ile devam edin ve “Parachute” ile seriyi tamamlayın. Özellikle Beatles tadındaki “Parachute”ün moral bozukluğuna karşı tedavi edici olduğu kanıtlanmıştır. Ama yan etki olarak göğsünüzde bir sızı bırakabilir. Kafalarda aynı soru: Bir insan nasıl böyle şarkı söyleyebilir?..

Albümün ikinci çıkış şarkısı “Life Wasted”ın da hüzünlü bir öyküsü var. Eddie Vedder, en yakın arkadaşının cenazesinden dönerken kendi hayatını ve değerini sorgulamaya başlar. O arkadaşının aslında “en iyi dostu olduğunu” ölümünden sonra kavramıştır. Life Wasted, albümün en iyi parçalarından biri değil belki ama grubun sert yüzünün iyi bir yansıması.

‘Sert yüz’den kastım şu: Bir servis minibüsü koltuğunda iPod’unuz ile sessizce otururken önce kafa, sonra bacaklarınız sallanmaya başlar. Evet, garip olduğunuzu düşünen insan sayısında artışa sebebiyet verecek şarkılardan bahsediyorum. Bunların başında “Comatose” geliyor. Onunla birlikte “Severed Hand”, “Big Wave” ve “Marker in the Sand” hem sizi yerinizden zıplatacak hem de ağzınıza takılacak şarkılar.

Bir de tabi albümün kapanış parçası var… “Inside Job”, 7 dakikalık bir “kendinden geçiş”… Grubun gitaristi Mike Mccready’nin ender bestelerinden olan parça, Pearl Jam’in müzik olgunluğunun doruk noktasına ulaştığının kanıtı. Bir müziksever için Inside Job’u dinlememek “Sinemaya bayılıyorum ama film seyretmiyorum” demeye benzer. Inside Job, bir iç meseledir. Inside Job,yalnız dinlenir. Gözler kapanır, kalbinizi kıran biri akla gelir…