Yatcaz, kalkcaz, geçcek

“Babam ne zaman gelecek anne?” “Yatcaz, kalkcaz gelecek.” Eşittir yarın sabah.

“Parka ne zaman gideceğiz baba?” “Yatcaz kalkcaz, yatcaz kalkcaz işte o zaman.” Eşittir iki gün sonra.

“Anneanne ne zaman gelicek?” “Şimdi yatcaz, kalkcaz sonra hemen gelecek.” Eşittir öğlen uykundan kalkınca akşamüzeri.

Büyüklerin henüz zaman kavramı gelişmemiş çocuklara zamanı anlatabilmek için kullandıkları en sık cümledir “yatacağız, kalkacağız işte o zaman”.

Bunlar olsa olsa bir çocuğun derdinden örneklerdi tabi. Biz yetişkinlerinse türlü derdi var hayatta. Kimimizin işi yok, kimimiz aldığımız paradan memnun değil. Kimisinin işi var ama hayali elindekinden daha çok. Bazısı istediği gibi bir evde yaşayamıyor, bazısı bankamatiklerde yatıyor. Kimisi hasta bakıyor, kimisi sıkıntıdan kendi hasta oluyor. Birilerinin karnını doyuracak, ayağına ayakkabı alacak durumu bile yok. Kimileri bulup da bunuyor, marka seçiyor. Kimisi hayatta herkesi kaybetmiş, kimi ise kalabalıktan kaçacak yer bakınıyor. Kimi aşık içi yanıyor, kimi sevecek birini arıyor…

Bazısı da hiçbir şey ile yetinmediği için şımarık, sevgilisi çiçek almamış ona sızlanıyor. Velhasıl o da onun en büyük derdi, sonuç olarak bizi germedi.

O, bu derken tüm bu dertler ne zaman geçecek diye geçiyor ömür. Oysa tıpkı öğrettikleri gibi yatıyoruz, kalkıyoruz, geçiyor. Kaç kere yatıp kalkınca geçiyor işte orası herkese göre değişiyor ama olsun aynen söyledikleri gibi oluyor.

Olanlarla mutlu olmak, olmayanlara da fazla takılmadan bir hayat yaşamak gerek belki de. Derdin üstüne dert çığ gibi yığılıyor, sonunda insan dert saydığı yükün altında nefes alamaz hale geliyor.

En büyük dertler bile yaşanmadan, tüketilmeden, sürecini tamamlamadan hop diye bitmiyor. Çözüm yok diye yakınarak dert baştan gitmiyor. Gözünde büyüttüğün şey, sen büyük dedikçe öyle kalıyor.

Elbette insan psikolojisinin baş edemeyeceği kadar zor durumlar da oluyor. Uzaktan gazel okumak kolaydır şeklinde pembe hayaller kurun, çok mutlu olun demek de bir o kadar duyarsızca. O yüzden merak etmeyin demeyeceğim. Sadece bazen üstüne fazlası eklenmesin diye elindeki dertle bile yetinmek gerek onu söyleyeceğim.

En kötü günümde bile herhangi bir şeyin altından kalkamadığımda aklıma çocukluğumu getiriyorum. Ne zaman geçecek bütün bunlar sorusuna eskiden annemle babamın yaptığı gibi içimden hep “yatcaz, kalkcaz, geçcek” diye yanıt veriyorum, huzur buluyorum.

Bir gün mutlaka nalları havaya dikeceğimiz an gelip çatacak. Bari o ana kadar iyi gün geçirmek için çaba sarf edelim.

Nasılsa önünde sonunda hepimiz bir gün yatcaz ama kalkamıycaz, işte o zaman her şey bitcek!