Çocukça Tek Bir Yanıt Acımadı ki Acımadı ki

Zaman su gibi akıp geçiyordu
Hayat sürprizlerle doluydu
Ve her gün posta kutuma mektuplar yolluyordu.
Yılmadan her gün merakla, heyecanla açıyordum zarfları
Kimi sevinçten bir uçurtma endamıyla
Göğe yükseltip uçuruyor,
Kimi üzüntüden yükseldiğim yerden
Hızla yere çakıp
Dizlerimi kanatıyor, yüreğimi acıtıyordu.

Son zamanlarda üzücü mektupları çoğalmıştı.
Sırtımdan vuran dostlar,
Güvendiğim dağlara yağan karlar,
Fesat nankör insanlar,
Yitip gitmiş fotoğraflar,
Boşa geçmiş hatıralar,
Neler yoktu ki satırlarda...

Her okuduğumda hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
Azgın sularda boğuşuyor,
Dik yokuşlar tırmanıyor,
Hüzün tarlasında hasat misali
Bata çıka yalpalıyordum.

Bir yandan kanayan yaralarımı
Sarmaya çalışıyordum.
Yorgundum, korkuyordum
Issız karanlık bir ormanda yapayalnızdım.
Kederimden gündüz güneşi göremiyor,
Gece yıldızlara göz kırpamıyordum.

Hayat memnundu oysa
Umursamaz hızla akmayı sürdürüyordu...
Acı mektupların, yaralayan satırların
Ardı arkası kesilmiyordu bir türlü.
Ben düştükçe, yüreğim kanadıkça
Dalga geçiyor kahkahalar atıyordu pişkin pişkin.

Hayat boştu acımasızdı...
Ben dualar etmeye,
En yüceye sığınmaya devam ediyordum.
Hayata hiç saygısızlık etmemiştim,
Bir kez bile cevap yazmamıştım.
Her gün sürprizlerine pekala,
Mektuplarına başımla beraber diyordum.

Bir gün çok kırıcı bir mektup aldım
Yine kanadı yüreğim,
Dizlerim paramparçaydı...
Artık zamanı gelmişti
Hayata dur demeli haddini bildirmeliydim.

Aldım kağıdı kalemi elime
Ve mektuplarına yanıt olarak
Çocukça tek bir satır yazdım
ACIMADI Kİİİİ
ACIMADI Kİİİİ...

Bazen hayata dur diyebilmeliyiz. Nasıl mı?
Çocukça Gülümseyerek...

Bir sonraki buluşmamıza dek sağlıcakla kalın.


SİBEL YILMAZ