Kaygı

Ortalık ışıyordu neredeyse. Ocak duvarın içine doğru oyuktu. Akşamdan kalan köz azalmış, yer yer küllenmişti. Kapının yumruklanması karısını uyandırırken yüreklerinde kaygıyı tutuşturdu. Birbirlerine sorulu gözlerle baktılar.

Ayşe, Umut akşam düştükleri yataklarında uyuyorlardı. Fahrettin karısına işaret ederek karısını uyardı. Çocukların uyanmaması için, “yavaş” diye fısıldadı. Karısı kapının yumruklanması yinelenince: “Kim acaba?!” kocasına yönelttiği soruyla gözlerini de dikti.Kocası omuz silkti, “Nebliyim!” diye yanıtladı.

Fahrettin sırasıyla iç donunu, pantolonunu hızla ayağına geçirdi. Üstüne ne giyeceğini aranırken  karısı gömleğini kavuşturdu. Fahrettin uzanıp çocuklarına baktı. Umut, yorganını yana doğru açmıştı. Ayşe ne masum öyle, sanki soluk almıyor. Karısının, “Üstlerini mi açmışlar?” sorusunu duymadan gömleğinin düğmelerini ilikledi.

Kapıya  yönelip açarken Tömeköylü olmadan önce kapıya dayanıp kız kardeşinin kaçırıldığını duyuranları anımsadı. “Kanıtlaması gerekir.” tümcesini duyduğunda kaygıları üstüne üstüne gelmeye başladı. Şişman olan ormancı, “Akşam neredeydin?” diye sorunca ortalık buz kesti. Fahrettin, “Sana ne!” diye çıkışmayı düşündü ama kaygıları bırakmadı. Yutkundu, ne diyeceğini düşündü. Sonra, “Kelköy’de  Ertuğrul öğretmenle bereaberdik.” Ormancı da rahatlamıştı. Bilinen adres sağlamdı. Artık orman yangını ile bir ilgisi olamazdı.Yine de, “Kanıtlaman gerekiyor da…” tümcesini ekleyince  Fahrettin duvarda asılı duran tüfeği getirdi gözünün önüne. Kızkardeşini kaçıranları köşeye sıkıştırıp nasıl yalvarttığını, eliyle jandarmaya nasıl teslim ettiğini anımsadı.

Fahrettin kaygılardan, korkulardan kaçmıştı.Kilometreler uzağa gitse de işte yine gelip bulmuştu  bela onu.”Orman yakmak ben, öyle mi?” diye şişman ormancının gözlerinin içine baka baka söyledi. Ormancı, “Biz de istemiyoruz böyle gelip kapıları çalmayı, ama görev işte.” Ormancılar ayrılırken muhtar, “Aldırma, onlar adam tanımıyor; gitsin başka yerde arasınlar.” Fahrettin muhtarın desteğiyle  daha da rahatladı. Eve döndüğünde karısı uyanan çocuklarını giydiriyordu.

Fahrettin için göç yılları geride kalmıştı,  artık yerleşmek, çocuklarını kaygılardan uzakta büyütmek istiyordu .