“Eğitimdir ki, bir ulusu ya özgür, bağımsız, şanlı, yüksek bir toplum olarak yaşatır; ya da bir ulusu köleliğe, yoksulluğa düşürür.”  M. Kemal Atatürk

Tahsil, cehli giderir ama insanlık öğretmez. Zengin olmak ya da üniversite bitirmek, önemli değildir. Önemli olan insan olmaktır. İnsanlığın lüzumu yok, diyemezsiniz.

Toplumsal yaşamı düzene koyan kimi kurallar vardır. Bu kurallar el ve gönül birliğiyle işletilirse aynı ortamda yaşamlarını sürdüren insanlar mutlu olurlar.

*

Toplu taşıma araçları, denince aklımıza kamuya açık, topluca seyahat edilen araçlar gelmektedir.

Son yıllarda dış ülkelerden ülkemize akın eden kimselerin katılmasıyla genelde tıklım tıklım dolu olan belediye otobüsü, metrobüs, tramvay, metro(yeraltı treni) ve dolmuş gibi kent içi ulaşım araçlarına binmek zorunda kaldığımız olmaktadır.

Ne ki izlenen manzaralar, hiç mi hiç iç açıcı değildir. Neden mi? Kesinkes toplu taşım araçlarında uyulması gereken kurallara uyulmuyor! Bu konudaki kimi saptamalarımı maddeler halinde okurlarıma aktarmaya çalışayım:

1-Araca binerken ön kapıyı kullanmak esastır. İnerken arka kapı yerine ön kapıdan inmeye çalışan, durak haricinde başka noktalarda inme çabası gösteren,

2-Metro’daki yeraltlı treninin(metrobüs) vagonlarının kapı girişlerini engelleyerek  gruplar halinde çevrelerindekileri rahatsız edecek şekilde sohbet etmekten çekinmeyen,

3-Ellerindeki en pahalısından son model cep telefonlarıyla yüksek sesle müzik dinleyen ve çevresindeki insanları umursamadan yüksek sesle konuşan,

4-Çevresindeki insanların durumlarına bakmaksızın, saygı ve sevgiye öteleyerek boşalan yerlere koşarak oturan, özellikle yaşlılara ve mazeretleri olanlar için yazılı olarak ayrılmış yerleri de işgal eden,

5-Kimi kişiler, zar zor ayakta beklediği durumda bile yer verme inceliğini göstermeyen, uyuma numarası yapan, ya da telefonuna dalmış görünen, başını cama çevirip dışarı bakan, 

6-Kendilerinden yaşlı veya sakat, hasta insanların ve çocuklu bayanların, zorlukla ayakta durmaya çalışarak ve sağa sola savrularak yolculuk yaptıklarını gördükleri halde görmemezlikten gelen, üstelik yüksek sesle muhabbet eden, uyarmak isteyen uyardığına onu pişman eden,

7-Senin burnunun bittiği yerde başkasının özgürlüğünün başlayacağı düşüncesinden devinimle başkalarını rahatsız edecek davranışlarda bulunan, başkalarına karşı hoşgörülü olmayan,

8-Ayrıca; araçların kapılarına yaslanan, özellikle araç kapılarının önünde dikilip biniş ve inişleri engelleyen, yerlere çöp atan, öksürüp aksırırken mendil ya da kolunu kullanmayan, ayak ayak üzerine atarak geçişleri engelleyen, ayakları yanlara açarak oturan, uygun olmayan biçimde orasıyla burasıyla oynayan, ineceği durağa yakın kapı önüne gitmeyen, içeridekiler dışarı çıkmadan girmeye çalışan,  öncelikli insanlara saygı göstermeksizin koşarak asansöre binen insanlar, toplumumuzda çok sayıda mevcuttur.

Günlük yaşamda bunların yaptıkları elbette doğru değildir. Bu tür olumsuzluklar öteki insanları gerilime sokar. İnsan olan insan, çevresindeki olumlu davranışları örnek almalıdır.

*

Toplumsal yaşamın özürlüleri, diyebileceğimiz böylesi yaratıkların sayıları da az değildir. Elbette ki verilen örnekler, çoğunluğu kapsamıyor. Az sayıda da olsa eğitimli ve olumlu davranışta bulunan gençlerimizin ya da insanlarımızın olması sevindiricidir!

Tahsil, cehli giderir ama insanlık öğretmez. Zengin olmak ya da üniversite bitirmek, önemli değildir. Önemli olan insan olmaktır. İnsanlığın lüzumu yok, diyemezsiniz! “Eğitimdir ki, bir ulusu ya özgür, bağımsız, şanlı, yüksek bir toplum olarak yaşatır; ya da bir ulusu köleliğe, yoksulluğa düşürür.”M. Kemal Atatürk

*

 “Eğitimdir ki, bir ulusu ya özgür, bağımsız, şanlı, yüksek bir toplum olarak yaşatır; ya da bir ulusu köleliğe, yoksulluğa düşürür.

”M. Kemal Atatürk