Acemi torun...

Her insan ayrı bir hikayedir..

Her gün onlarca insanla tanışıyoruz iş icabı...

Tedaviyi yaparken çoğunun hayatına tanık oluyoruz ister istemez.

Ben daha 1 yıllığım ama şimdiye kadar bir şeyi öğrendim ki bence bu mesleğimi severek yapmama yetti; kimseye ön yargıyla yaklaşmamak gerekiyor ve benim karşıma hep hasta insanlar çıkıyor.Normal davranmalarını bekleyemem.

Kimi bağırıp çağırıyor ama zamanla anlıyoruz ki bunun sebebi sadece geçmişteki yaşadıkları..

Bazısı sessiz, bazısı geveze..

1 aydır da bir geveze gelip gidiyor bizim oraya...

Önce Beydi şimdi dede oldu...

Asım dede...

Beddualarıyla, her gün çay istemeleriyle, gevezelikleriyle tam bir huysuz dede...

Ona Asım Bey dememizi hiç istemedi.

Geçen gün gazetedeki köşesinde bize teşekkür yazısı yazmış.

Ben de bu güzel düşünceleri için " teşekürler dede" dedim.

Ve ona "dede" demem çok hoşuna gitmiş.

Şimdi de unutulmayacak 1 aylık bir hikaye bıraktığı için ölümsüzleştirmek isdeim yaşadıklarımızı...

Eee ne demişler; "söz uçar yazı kalır."

Çaylak yazar torundan dedeye teşekkürler...