Açlık

hani, çook uzaklarda

yaşanmamış günler, görülmemiş rüyalar vardı daha

hani, çok uzaktı ya o yollar bize

tutunduğum günden geceye düşerken yine yeniden

sormadan /paldır küldür koşuyor kalbim

ki,yetişmek ne mümkün yaşanılmayana…

zamanın, acımasız elinde kör bir ustura

elimdekileri de kanırtıyor durmadan

sözünü dudaktan esirgerken hayat

akışı olmayan sular gibi, dört duvar

ve kendini ele vermeyen yarına diyemediğin niyet

yorgun bir sevdadır ömür/ heyecansız

iki ileri bir geri sürükler mecâlsiz ayaklarını

son yaz bu belki de / sessiz soluksuz

ömrün uğrakları hep aynı

mütemâdiyen hep bir yarım kalmışlık hissi içinde

kaplumbağa yaşamlarda

havadan sudan lâflamalar sürmede

durgun hayatlarda

ölümü yok sayma duygusuna sarılır us

gerçek ayan beyan ortada oysa

evvel çıkılmayan yolculuktan

gözümün önündeyken görmediğim bahardan

dönmek istemiyor ruhum

keşke  çok güzel olabilseydi dün önceden

artık çok geç

tutturamadığın her hedef için

bu son çağrı diyor yaşam

ömür dediğimiz kısacık bir düşmüş meğer

bir şans daha / yeniden / ilk gün gibi sübyan

tertemiz bir gökyüzü üzerimizde

maviden bir nehir aksa içimize

taze dal umutlar, salkım saçak yeşil

bir şans daha verilebilseydi eğer

ki daha güçlüyken bileği

bunca kirlettiğimiz dünyaya

ve kendimize aynı mı bakardık o kapılardan

dünden yarına aynı sürerken zaman

son yeşeren toprağı da köreltilirken

hâlâ /gözyaşlarına bir omuz vermediğimiz

ve Tanrı gözünde sınavından geçemediğimiz

ve sabrı sınandıkça öfkesi büyüyen dünya

boş başaklar gibi, bizi de savurunca kendinle birlikte

acıları o zaman son bulacak belki

ve sevinciyle yetinemediğimiz

kumdan kalelerimiz bile olmayacak bir daha

içimde acıyan şey, hükümsüzlüğümüz

dağlar kadar ağır üzerimizdeki vebâl

düzenini bozan bizleri affetmeyecek dünya

ölümlü olduğunu unuttukça insanoğlu

açlığını gideremeyecek hiçbir zaman

(Bosna 18 Haziran 2010)

Hadiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.