Adam da yaşıyordu!

Adam, helikopterle Cuma günü tabura döndü. Hava güneşliydi. Her şey güzeldi. Bir gün önce Tunceli’deki çatışmada 4 erin öldüğünü, biri astsubay 7 kişinin yaralandığını öğrenince içi burkuldu. Dünyaya bir okkalı küfür salladı.

Adam, arkadaşlarıyla jandarma gazinosuna gidip iyi bir yemek yedi. Gece 24.00’e doğru lojmana döndü. Arkadaşları yattı. Adam dergi okumaya başladı. Yarım saat kadar geçmişti ki, silah sesleri duydu. Adamın kalbi çarpmaya başladı. Korktu. “Tüfeğim de yanımda yok” diye düşündü. Tabancasını başucuna koydu. Hemen ışığı söndürdü ve uyumaya çalıştı. Lojman yola çok yakındı. Bunu düşününce iyice korktu.

Adamın kapısı sabah çalındı. Asker gelmişti. “Komutanım, sizi nöbetçi amiri istiyor” dedi. Binbaşı’nın yanına geldi. Adama, tabur nöbetçi subayı olduğunu söyledi. Sonra, dün akşama doğru göreve giden timden bir erin öldürüldüğünü söyledi. Adam konuşamadı. Dışarı çıktı.

Biraz sonra öldürülen asker getirildi.Tugay komutanı ve diğer komutanlar geldi. Ölen için saygı duruşu yapıldı. Tabut omuzlara alındı. Adam da tabutu taşıyordu. Arabanın üstüne bağlandı. Memleketi Afyon’a gönderilecekti. Adam, hayatında ilk kez tabut taşıdığını düşündü. Askerin nişanlı olduğunu, babasının ölmüş olduğunu, fakir bir aile olduklarını öğrendi. Tabut gitti!

Adam bölük karargahına yürüdü. Bir dakika olmamıştı geleli. Santraldaki asker, “Komutanım, Samsun hazır” dedi. Telefonun diğer ucunda Hamiyet ablası vardı. “Nasılsın” dedi. Adam, “Fıstık gibiyim” dedi. Diyecek başka bir sözcük bulamıyordu. Aynı lafları tekrarlayıp durdu. Konuşma bitti.

Adam tekrar gazinoya geldi. Telefon çaldı. “Rize hazır” dediler. Telefonda adamın yengesi vardı. “Nasılsın” dedi, “fıstık gibiyim” dedi. Başka da bir şey diyemedi. “Telefon arızalı galiba. Ben seni sonra ararım yenge” dedi ve kapattı.

Adam 70 küsür gündür dağdaydı ve o süre içinde hiç konuşamadığı sevdikleriyle bile konuşamıyordu. Beş on dakika önce omzunda taşıdığı tabutu düşündü. İçinde yatanı, nişanlısını, anasını düşündü. Yaşam devam ediyordu. Ölen ölmüştü. Adam da yaşıyordu. Ama nasıl? Sevdikleriyle bile konuşamayan adama yaşıyor denilirmiydi?

Adam başka şeyler düşünmek istedi. Yaşamı gözünün önüne getirdi. Ankara’yı, İstanbul’u ve başka şehirleri düşündü. İki gün önce pusuya düşürülüp öldürülen 4 askeri ve bugünkü tabutu düşündü. Dağlarda atacağı pusuları düşündü. Ölümü düşündü. Korktu. Titredi.

Ve adam sonunda okkalı bir küfür etmeye karar verdi. Kime, neye küfür edeceğini biliyordu. Ve bastı küfürünü!