Adı yok...

Her sonun bir başlangıcı olduğu gibi, değiştirebileceğim çok şey var hayatta... 18 Eylül 2007 hayatımın dönüm noktası, sonun başlangıcı olduğunu nerden bileyim?

Nokta koyamadığım cümleler kurdum son defa, anlamını bilmediğim şarkılar söyledim. İlk kez karanlıktan korkmadım, eskisi gibi ışıkları yakmadım. Küçücük bir dünya kurdum kendime, kim olduğumu bildiğim, yarınımın acabalarla başlamadığı. Kangren olmuş hayallerimi, bir var bir yok sevdaları rafa kaldırdım. Yeşeren ilkbahar çiçeklerimi bırakarak düşlerimde...

Onca solgun resimlere rağmen, mutluluğun adını yazdım geçmiş takvim yapraklarıma..Geceler suskunluğa, yalan sevdalar yalnızlığa sarılsınlar artık.

Müebbede hapsediyorum içimdeki bitmek bilmeyen aşkımı. Kanayan yarama özlemle hatırladığım siluetini basıyorum, göz yaşlarımla birlikte kimseye duyurmadan, fırtınalar koparken beynimde. Hiç eksiksiz yaşasam da hayatı, hep bir kırılmışlığım olacak sevdalara...

Gitmiş olan sevgiliye, kalan sevgiliye yahut gidemeyen anlaşılamaz sevgilere...Zor gelir sandığım ayrılıkların, bir hiç olduğunu görmek korkutuyor masum bir eli tutmaya...Ayrılıklara üzülsem de yaşanmışlıklara sevinmeyi öğrendim farkında olmayarak.

Nilüfer OLGUN

Eylül 2007