Ağladığım an...

Bugünlerde yine asker vermeye başladık kara toprağa. Al bayrağa sarılı nice fidanlar, mehmetler, vatan evlatları.

Bu vatanın göz bebekleri.Kimi bekardı, kimi evli, kimi nişanlı, kimi sözlü.
Ama korunması gereken vatandı, al bayraktı, namustu.Mehmedim giderken arkasına bile bakmadı.Aklında vardı mutlaka birileri ama gözlerinde karşıda haince bekleyen düşmana duyduğu öfke vardı.
Mehmet yiğitti, mehmet cesurdu ve biliyordu ki vatan namustu.Korkmadan gitti mehmet düşmanın üstüne, ölümü bile bile koştu hain kurşuna.

Sonra acı haber geldi asker ocağından baba ocağına.Mehmet can vermişti bu topraklarda, bu topraklar için al bayrak için, namus için...Ve yetmedi han düşmana 1 mehmet 2, 5, 10, 15 mehmet can verdi bu eşsiz vatan toprağı için ve ne yazıkki hala da devam ediyor.

Ben, ağlamayı unuttum zanneden, içimden hıçkırırcasına ağlamak geldiği halde ağlayamayan ben, bu vatan evlatlarının anasını, bacısını, yavuklusunu, evladını hıçkırıklar içinde görünce ağladığımı farkettim.
Kendim için istesemde damla akıtamayan ben o an gözlerimin çeşme olduğunu farkettim.O yaşların hem dışarı hemde içeri akdığını hissetim.Ve bide kalbimin yarasına tuz basılmışçasına YETERRRR!!!!! diye bağırdığını....