Ahhh iyimser hallerim

Çiçek ayı, ot ayı, dut ayı, gül ayı...

Annem hep söylerdi, sen gül ayında doğdun...onun için hep güler yüzlüsün:))

Mayıs aynı zamanda dut ayı imiş, ondan sanırım dutu da çok severim.Onun için de bana çok tatlısın derler :))))))

Bir de çok iyimserim. Arkadaşlarım hep söylerler. Aslında kendimi hiç de öyle hissetmiyorum ama konuşurken veya yazarken, başkalarını iyi etkilemek için, öyle bir havaya bürünüyorum. Zira kimseyi ters etkilemek istemediğimi, çok uzun zaman önce keşfetmiştim.

İçimde ne fırtınalar kopar da kimseciklerin haberi bile olmaz. Belli etmem, aslında belli etmek istemem.

Hani derler ya...
Güzümü yağmurumu da yalnız yaşarım.

Neden böyle olduğuma gelince, sanırım çocukluğumdaki bazı olaylardan, özellikle sevgili anacığımdan böyle olmak gerektiğini öğrenmişim.

Rahmetli babam çok iyi bir insandı ama çok da asabi mizaçlıydı. Evimizde kavga gürültü pek eksik olmazdı. Özellikle yaz aylarında, evde kavga sesleri yükselmeye başladığında,annemin ilk işi pencereleri kapatmak olurdu.

Neymiş efendim? sesler dışarıya çıkmayacakmış...

Evde kavga olduğunu kimse bilmeyecek.

İlk iş bu...yapılması gereken bu.

Hala bu geleneği kendi evimde de uygularım. Asla kimseye bir sorun olduğunda anlatmam (bir arkadaşım hariç).

Hani bir deyim vardır, içim kan ağlarken kızılcık şerbeti içiyorum derler ya işte ona benzer birşey.

Bu iyi bir alışkanlık mı acaba? Halbuki sıkıntılar paylaştıkça azalırmış...bizler aile bireyleri olarak, bunu hiç uygulayamadık. Bizi görenler 4 başı mamur insanlar olarak tanır, hatta gıpta ile bakarlar.

Zaman içinde, bir bakıyorsunuz buna kendiniz de inanıyorsunuz. Ne güzel, ben çok mutluyum, benden mutlusu yok. Dert arama boş yere, dertsiz başına...ohhhh gel keyfim gel...

Bunları bugün neden yazdım onu da bilmiyorum. Bir alışkanlığı, biraz delme çabası olabilir. E arada pencere açıp, şöyle en azından bir nefes kadar içini açabilmeli insan.

Aslında bazı arkadaşlarımızın yazılarına her yorum bırakışımda... "sen çok iyi niyetlisin" cevabıyla karşılaşınca... ister istemez, klavyenin başında... " yaaaa hayır hiç de öyle değim aslında", diye bağırıp duruyorum ama kimse duymuyor benden başka.

Ama can çıkmayınca huy da çıkmaz derler, ne kadar istesem de olumsuz düşüncelerimi pek ortaya seremeyeceğim sanrım. Ama söylediklerim de var, sadece biraz yumuşatılmış "" vernellenmiş"" şekliyle sunuyorum dostlarıma. Bundan da çok memnunum aslında. Zira bu yönden güzel tepkiler alıyorum.

Ne güzel şey "iyi niyetli olmak " ...

Aslında o kadar da kolay birşey değil bu.

<ımg alt="" src="http://onpunto.com//Blogs/golgemlerandevu/1173970863.gif" align="left">İsterseniz bir deneyin...:))))