Ailecek bir gece...

Dün akşam annemlerdeydim. Yani kendi evimde. Evlendikten sonra iki evim oldu sayıyorum artık. Anneme gidince de evime gitmiş oluyorum. Ama ister istemez “annemlerdeydim” demek zorunda kalıyorum.

Nasıl sıcacık, nasıl sevgi doludur o ev. Aynı sevgi ve anlayışı, saygıyı, dinlemeyi bilmeyi, söz hakkını kendi evime de yansıtmaya çalışıyorum. Ki sanıyorum başardım.

Bizde hep bir ağızdan konuşan olmaz. Biri diğerinin lafını kesmez. Herkes birbirine anlayışla yaklaşır. Sevgi hakimdir evin içinde. Annem daima bu düzenin bir parçası olarak büyüttü bizi.

Akşam iş çıkışı eski servisime binerek bekarlığımı, yıllarımı geçirdiğim semte gittim. Servisten biraz erken inerek yürüdüm. Haftada iki gün gelmeme rağmen vakitsizlikten istediğim gibi dolanamıyordum.

Dün akşamı fırsat bilip biraz gezindim. Caddenin solundaki turşucu, kurulmuş ama toplanmak üzere olan Salı pazarı, köşedeki kuruyemişçi, karşısındaki ayakkabıcı, çaprazındaki çorapçı…

Hepsine tek tek göz gezdirirken kasabın yanında yeni açılan erkek berberini fark ettim. Belki belli bir süre olmuştu açılalı ama dedim ya ben vakitsizlikten gezinemediğim için fark edemedim.

Pazarda bazı tanıdık yüzlerle selamlaştıktan sonra sokağa girdim. Babam balkonda hep olduğu gibi beni bekliyordu. Canım benim soğuk, kış demeden nasılda bekler gelişimi…

Eve ulaştıktan sonra annemin mis yemekleriyle süslü sofrasını gördüm. Gamzeleri yanağında her zamanki gülüşüyle karşıladı beni. Hep böyle karşılar eve gelen aile fertlerini.

Annem ailemizin kolu kanadıdır.

Ablamı bekliyoruz yemeğe. Yeğenimi okuldan alıp gelecek. Ailecek, eski günlerdeki gibi akşam yemeği yiyeceğiz.

Derken kapı çalıyor ablamda geliyor işte. Onu da özlemişim. Evlenince bir de çalışan bayan olunca sürekli zamanla yarıştığın için görüşünce de az geliyor doyamıyorsun.

Oturuyoruz akşam yemeğe. Babam annem mutlu. Gözlerinin önünde yiyip içiyor çocukları nasıl sevinmesinler?

Sohbet, muhabbet geçiyor gecemiz. Yemekten sonra mutfakta içiliyor annemle Türk Kahvelerimiz. Ablamla bir yandan annemle bir yandan vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorum.

Babam ve annem her zamanki gibi poşetlerimize bir şeyler sıkıştırıyor. Babam “nar aldım size” diyor. Annem başka bir şey hazırlıyor. Derken gece bitiyor ve eşim geliyor.

Önce ablam eve, sonra biz.

Ama hepimizin aklında aynı düşünce “ne iyi oldu bu akşam böyle ailece”…