Bu sabah Umut’a 35 yaş şiirini gönderdim

Bu sabah Umut’a 35 yaş şiirini gönderdim, “Yaş otuz beş! yolun yarısı eder. / Dante gibi ortasındayız ömrün.” dizeleriyle başlayan Cahit Sıtkı Tarancı'nın tanınmış şiirini. Umut, kuzenim, çok sevgili halamla Mustafa Abi’nin oğlu...

İnebolu’da 25 Eylül 1973 gününü çok iyi anımsıyorum. Halam doğum yapacak, ebe eve gelmişti, halam ve babaannemle bir odadalar. Biz de diğer odada merakla bekliyoruz. O zamanlar doğumlar genellikle evde olurdu. Bebek doğup ağlama sesini duyunca hemen saate bakacaktım, tam doğru olsun diye Ankara radyosunun 19 haberlerinde saatimi ayarlamış bekliyorum. Saat 21:23’de ses gelmişti, Umut doğmuştu.

Bugün 25 Eylül 2008, tam 35 yıl olmuş. Bu sabah Seval yazmış: “Bizim daha dünkü çocuk Umut bile 35 oldu Aydın abi yaaaa, biz bayağı yaşlanıyoruz.” Şimdi Umut’la Işıl’ın birbuçuk yaşında bir kızları var İdil Duru (1). Duru'daki, aynı Umut’un o yaşlardaki cin gibi her an bir yaramazlık yapmak için fırsat kollayan bakışlar...

Umut 3 yaşındaydı, benim de liseyi yeni bitirdiğim günlerdi. Umut evde yoktu. Kayboldu diye büyük bir telaşla aramaya çıktım. Deniz kıyısında terkedilmiş eski bir araba vardı. Pek severdi onun içine oturup oynamayı. Oraya koştum, yoktu. Sokak sokak aradıktan sonra son durum ne diye eve döndüm. Bulunmuştu, kendisi gezmeye gitmiş. Eve geldiğimde farkettim ayakkabılarımı, biri siyah, diğeri çok açık renk bir ayakkabı. Dalgınlıktan iki ayağıma farklı ayakkabılar giyip koşmuşum.

Babaannem su böreği yapardı. Evdeki herkes bir ucundan tutardı, birisi yufkaları açar, gazete döşenmiş yerlere sererdi, babaannem ocakta yufkaları kaynatırdı, birisi bunları tepsiye dizip arasına malzemeyi koyardı. Umut henüz 1-2 yaşındaydı. Yerinde durmazdı hiç, yufkaların üzerinde ayak izleri olurdu. Haşlanınca bile bozulmazdı kimi izler.

Umut, 7 yaşlarındayken İnebolu’da limanın arkasındaki plajdaydık, Umut ve 4 yaş küçük kızkardeşi Özgür’le. Kaşla göz arasında Umut kayboluvermiş yanımızdan. Oradaki en tehlikeli yer limanın arkasındaki büyük kayalar olduğu için orada olacağı kesindi. Yaklaşınca gördüm. Özgür 3 yaşında, yalnız bırakamadım, kucağımda Özgür, kayaların üzerinde Umut’un yanına yürürken dizlerimin üzerine düştüm, parçalandı. Neyse kırık çıkık olmadan atlattım. İzleri hala durur. Umut kayaların üzerinde oturmuş, denizi seyrediyordu. Aradan yıllar geçtikten sonra, zaman zaman anlatırız bu anılarımızı. Şimdi, Özgür de otuzunu geçti, Metin’le birbuçuk yaşında bir kızları var Belinay. (2). Hiç dayısına yani Umut’a benzememiş, çok uslu...

Eski Gırgır ve Avni dergilerini atmaya kıyamayıp ciltlettirmiştim, hala durur. 20 yıl önce de, şimdi de geldiğinde hemen raflardan o ciltleri indirir ve okumaya başlar. Doksan başlarında Umut bu dergileri okurken babaannem endişelenirdi, bu çocuk kendi kendine neden gülüyor, diye. Ah babaannem, özlüyorum aklıma geldikçe. Ben de yetmişli yıllarda Mustafa Abi’nin (Umut’un babası) altmışlı yılların sonunda biriktirip ciltlettirdiği Ustura dergilerini okurken kendi kendime gülerdim. O zamanlar da benim için endişelenirmiş belli ki.

Doksanlı yıllarda, İnebolu’da Geriş Tepesine tırmanırdık, Büyükçekmece-Tepecikte gölün kıyısında kayalıklarda dolaşırdık. Önceki yıl Geriş Tepesine tırmanmaya cesaret edemedik, arabayla çıkıp, inerken yürüdük. O bile zor geldi. Yaşın ilerlemesi böyle birşey.

25 Eylül’de 35 yıl öncesini yazmak istedim. Yazdıkça eski anılar birer birer geldi aklıma. Yazsam günler sürecek, oysa 25 Eylül bitmeden bitmeli yazım.

35 yaş, yarısı olmasın ömrün, daha uzun olsun.

(1) 22 Şubat 2007, 22 Şubat 2107, 22 Şubat 1907 (22-2-2007): http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=27238

(2) Hoşgeldin bebek (25-1-2007): http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=23076

Ankara, 25 Eylül 2008