Ailemizin hekimi

Bundan iki yıl önce Trabzon’a, dostumu ziyarete gitmiştim. Çok hastaydım, yine de önceden alınmış uçak biletimle, bana çok iyi bakıp, iyileştireceğini, elimi sıcak sudan, soğuk suya değdirmeyeceğini söyleyen, canım kardeşime gittim. Safiye’nin onca özenine rağmen iyileşememiştim. En sonunda çareyi, beni doktora götürmekte bulmuştu. Hemen evinin yakınında Sağlık Ocağı vardı. Aile Hekimliği kavramı ile ilk kez orada karşılaşmıştım. Trabzon, tüm Türkiye’ de uygulanma öncesi , pilot seçilen şehirlerden biriymiş. Koskocaman İstanbul, Trabzon’dan sonra geçmişti Aile Hekimliğine. ‘Ama ben Trabzon’ lu değilim ki’ demiştim arkadaşıma. ‘Olsun, misafir olarak , muayene olacaksın’ demişti. Şaşırmıştım. Neyse, hiç sıra mıra beklemeden (demek ki izdiham yoktu) girdik doktorun odasına. Genç bir doktordu. İşinin ehli olduğu, ve de ettiği Hipokrat Yeminine sadık bir doktor olduğunu her haliyle belli etmişti. Beni son derece iyi bir şekilde muayene etmiş, ve gerekli tedaviyi başlatmıştı. Kısa zamanda iyileşmiştim. Misafir hastasını, bu kadar sıcak karşılayan ve de gereğini yapan doktora çok teşekkür ederim bu arada. 

2010 yılında, bilindiği gibi Aile Hekimliği kavramıyla tanıştı tüm Türkiye. Herkes bir Aile hekimine sahip olmuştu. Aile Hekimi yani Ailemin Hekimi. Ailemin bir ferdi. Benim sağlığımı koruyan, umursayan ve de beni ve ailemi tedavi eden. Çok önemli bir kişi, adına bakılırsa. Devlet, Aile Hekimliğini oturtmak ve de desteklemek amacıyla, soruşturmalarıma göre bayağı bir haklar tanımıştı. Aile Hekimlerimiz, bir nevi hür müteşebbis olarak, kendi mekanlarını, kurmuşlardı. Bize tayin edilmiş, Aile Hekimimizi seçme hakkımız da vardı. Rekabet ile, kaliteyi arttırmak amaçlanmıştı. Ancak gördüm ki, Aile Hekimi olmaya karar vermiş bazı doktorlarımız, hala bunun farkında olmayıp, Devlet Hastanelerindeki alışıla gelmiş tavırlarını yürütüyorlar. Bir aydır Bodrum’dayım. Yine kötü üşüttüm. Grip salgını var. Kurtaramadım kendimi yakalanmaktan. Kronik bronşit ve de potansiyel KUA hastası olduğumdan, nefes alamaz haldeydim. Fısfısım da bitmişti. Bulunduğum adrese en yakın Aile Hekimine gidebilmem, bir haftamı almıştı. Oraya ulaşmam için , uzun bir yokuşu çıkmam gerekiyordu. O kadar büyümüştü ki gözümde.Ama fısfısım bitmişti. Mecburen , ‘ya Bismillah’ , diyerek yola koyuldum 2 gün önce. Nefes nefeseyim. Atatürk Caddesine en yakın sanırım Sağlık ocağının önüne geldiğimde, saat 11:45 idi. Dışarıda iki hemşire sigara içiyorlardı. ‘ İlaç yazdıracağım’ dedim.’Şu an yazdıramazsınız, kapandı’ dediler. ‘Öğlen tatiline mi girildi ‘ dedim. ‘Evet’ dediler. ‘Ama saat henüz 12 değil, 15 dakika var ’ dedim. ‘valla doktor bey bakmıyor’ dediler. İçeri girdim, sıra yok, hasta yok. Doktor olduğunu anladığım bir bey, hemşireye bir şeyler söylüyordu. Hemen yanına yaklaşıp, ‘doktor bey, nefes alamıyorum, hemen fısfısımı yazdırıp almam lazım, lütfen yazar mısınız’ dedim. ‘Şimdi yazamam, sabahtan beri 48 kişiye baktım’ dedi. ‘Doktor bey, çok kötüyüm, ilacımı hemen içmem gerek, lütfen rica ediyorum’ dedim. ‘Git eczaneden ilacını al (ücretini ödeyerek) , öğleden sonra yazarım ‘ dedi. Param yoktu ki, eczaneden alayım. ‘Alamam, ve de tekrar o yokuşu çıkamam lütfen’ dedim. Alt tarafı 2 saniye bile sürmeyecekti, reçetemi yazmak, üstelik daha öğlen tatili de başlamamıştı. ‘Otur bekle burada, 13.30 da yazarım’ dedi. Tam 1, 5 saat beklememi söylüyordu AİLEMİZİN HEKİMİ gayet soğuk ve umursamaz halde. Gerçi ben misafirdim ama, misafirperverliğinizde iyi değildi sayın AİLE HEKİMİMİZ. Ben size ‘nefes alamıyorum’ diyorum. Siz bana ‘nefes almak için 1, 5 saat bekle’ diyorsunuz. Şaşırdınız mı siz; sayın doktorum. Ailemizin Hekimi??.... Sizin adınıza UTANDIM..Siz de utanın olur mu? Çok ehli keyifsiniz. Bodrum’ da yapılacak çok daha önemli işler var galiba? Sizi hiç sevmedim. Misafir olarak dahi, sizi AİLE HEKİMİM olarak görmek istemiyorum. Ve seçme hakkımı kullanacağımı size buradan bildiriyorum.