Akıl Verme!

Bu lafı ne zaman duysam rahatsız olurum.

“Akıl verme” diyen kişi acaba bir takım eksikliklerini hatırlıyor da sinirlenip mi böyle diyordur acaba?

Askerde hafta sonu iznine çıktığımızda gittiğimiz öğretmen evinin resepsiyonunda sıramızın gelmesini beklerken. Hemen önümdeki çocuk sabırsızlanıyordu, bir an önce yukarıya odasına çıkabilmek için. Resepsiyondaki görevli biraz daha beklemesini, henüz odanın hazır olmadığını söyleyince öyle bir sabırsızlanmış hatta sinir de olmuştu ki anlatamam.

Aynı durum bizim için de geçerliydi. Ve orada öylece beklemek yerine bu zaman zarfında biz de kahvaltı ederiz diye düşünmüştük.

Ben de...ne bileyim bu önümde kızgınlık ve sabırsızlık ile bekleşen çocuga (çocuk dediğime bakmayın siz...koskoca adam aslında...üniversiteyi bitirmiş ya koca adam(!)).

Kibarca ve arkadaşca, “Bak istersen burada bekleyene kadar kahvaltı etsen daha iyi olmaz mı?...hem zaman daha hızlı geçer...hem de karnın doyar” demiştim de. Bana koskocaman bir “AKIL VERME!” cevabını yüzüme dayamıştı.

“Ne akıl vermesi canım...senin aklın zaten sana yeter...benimki sadece bir öneriydi“ diye bir şeyler gevelemiştim şaşkınca ve de soğukça (evet o arkadaşca sesim bir anda kayboluvermişti, bu meydan okur gibi verilen cevap karşısında).

O zamandan beri ne zaman birine bir öneri getirsem.. “Bak sakın akıl verdiğimi düşünme” diye travmatik bir cümleyi de eklerim hemen.

“AKIL VERME!”

Neden acaba insanlar bu sözü ederken...böylesine gergin olurlar?

Neden karşısındakinin önerisini de dinlemezler de, hemen tüm kızgınlıklarını oracığa kusarlar.

Acaba eksikliklerinin daha bir farkına varış mıdır? Yoksa tahammülleri mi yoktur başka insanların da doğruları olabileceğine?

Yoksa diğer olasılıkların ve seslerin varlığı zayıf mı hissettirir kendilerini ?