Aklını kullanmayan kul, kul olmaz

Dünyanın en zor işi insanın kendini anlatmasıdır. Şu an altmış iki yaşındayım. Sizlere çok samimi olarak bir itirafda bulunmak istiyorum.

Bu konuda yüceler yücesi Allah’a çok şey borçluyum. O’nun bana bahşettiği güçle çok şükür bugünlere, hiç kimseye bilerek ya da bilmeyerek hiçbir kötülük yapmadan gelmeyi başardım. İnşallah bundan sonra ki hayatımda da kirlenmeyip, bu arı – duru saflığımı sürdürerek Allah’ın huzuruna varırım.

Benim derdim, sadece Allah’ın huzuruna varmak değil. Benim derdim amacım, tüm insanlığa nasıl bir iyilik ederim de insanlığın değerler çıtasını bir milim yükseltirim.

İnsan olmak sadece yemek, içmek, koşup oynamak değil. Bütün insanlığa hizmet edip, yol gösterip yardımcı olabilmektir. Bunun içinde herkese ikinci bir yürek olabilmeyi becerebilmektir.

Onların çalışıp kazanmalarını, hayatta dik durup, onurlu yaşamalarını, kimseye boyun eğmeden yaşayıp varlıklarını sürdürebilmeleri için herkesle hayatı paylaşıp büyütmemiz gerekir ki, İnsanlara dik duruşumuzla güzel örnek olabilelim.

Söylediğim sözlerin yüreklerde yerini bulması için sürekli doğru dürüst bir adam olarak yaşamamız gerekir. Yoksa bu geride bırakacağımız koca hayatın hiçbir anlam ve manası olmaz. Hayatımızın anlam ve mana kazanabilmesi için, içi boş dünyaya anlam ve mana katarak yaşamamız gerekir. Yoksa Allah’ın bize bahşedip verdiği aklı kullanmayarak, dolu geldiğimiz dünyadan hiçbir şey anlamadan, boş gideriz.

Boş gitmemek için de yaşadığımız hayatı ciddiye alıp doğru dürüst yaşamamız gerekir. Ciddiye alınmadan yaşanılan hayatın, insana ve insanlığa hiçbir yararının olmayacağını düşünüyorum. Çünkü bu güne kadar hep keşkelerle yaşadık. Sonunda da keşkeleri hep ektik, biçtik ama ileriye dönük hiç şey elde edemedik. Demek ki pişmanlığın hiç kimseye bir yararı yok. Bu güne kadar da ekilip biçildiği hiç görülmemiştir.

Pişman olup görülmeyeni görüp, fark etmek de büyük bir yetenek, büyük bir meziyettir.

Geleceğimizin temelini bu meziyetler üzerine sağlam atmak, gelecekte yapılacak büyük işlerin temelini oluşturur.

Bu temel üzere, hayatı kaçan değil paylaşan, yarayı açık bırakan değil saran, yüreği yalnız bırakan değil, sarılıp kucaklayan kazanır.

Hayatlarımızı güzelleştiren bu anlam ve manalar bütünü bizleri insan yapar. İnsanlığımıza ve hayatımıza değer katar. Bizleri olduğumuzdan daha çok güzelleştirip, olgunlaştırır.

Dolayısıyla hatalarından ders alıp, yanlışlarını düzeltip, doğrularını artırıp, yaşayanlar, hayatı kazanırlar.

Aklını kullanmayan kul, kul olmaz. Kul olan haddini bilir. Hadsizlik yapmaz.

05.03.2015

Cahit KARAÇ