Aksu iplik

Dün, Aksu’muzu ziyaret ettim;

Ak-al olarak değişse de, biz eski çalışanlar kalbimize Aksu olarak gömdük…

Zaman- zaman, isyan dolu gezdiğim fabrikanın yolları ve koridorumuzun mistik havasını soludum.

Parmakla sayılacak kadar memur arkadaşa merhaba dedim.

Hasretleştik, kucaklaştık.

İşçi arkadaşların sevgi dolu, ruhani duygularını hissettim…

Çerkezköy’ü, fabrikamı ve arkadaşlarımı doyasıya kokladım.

Eğer uzun süre fabrikayı ziyaret etmediyseniz, gidip bu duygu yoğunluğu içerisinde kaybolmanızı tavsiye ederim…

Aynı gün Gümüş suyu Akhan’a gittim.

Aynı coşku, aynı içten kucaklaşmalar.

Çerkezköy’dekinden be kat yeni simalar gözümden kaçmadı.

Ayça Dinçkök’ le karşılaştım. (Sanırım yemekten aşağı iniyordu.)

Selamlaştık.

Hiyerarşik sınırlar çerçevesinde, hal-hatır sormanın ardından yanımdan uzaklaştı.

O an nutkum tutuldu, söyleyeceklerimi söyleyemedim...

Ömer Dinçkök, Ali Dinçkök ve Halası Nülüfer Çiftçi, ne zaman karşılaşsam; yanlarında çalışan herhangi bir memur gibi değil de, tanıdık sima gibi davrandılar.

Biliyorum kİ; bu insanların üzerimde hakları çoktur.

Senelerdir ekmeğini yediğim insanlar adına helallik isteyecektim.

Fırsat bulur belki söylerim diye kapısı önüne gittim.

Harara-gürere telaşı görünce vaz geçtim.

Bu vesileyle haklarını helal etsinler…

Eğer fırsat bulabilseydim değineceğim bir konuda; AKKOZA inşaatın ne kadar zevksiz ve amaca uygun olmayan reklam verdiği konusu olacaktı…

Kalın sağlıcakla;

Raşit KABATAŞ