Alıp başımı gidesim var!

Sizlerde de olur mı bilmem, bir şeyler yazmak istiyorum, oturdum klavyenin başına ama üşüşüyor bir anda tonla düşünce ve tümceler hep bir anda kafama…

Şiir gibi geliyor ama şiir değil sanki yazmak istediğim, yazı desem.. Ihhhh… Sanki o da değil…

Eeee… Git başka bir şey yap….

Yok.. Yokkk… O hiç değil…

Hımmm…

Yok… Teşhisi koyamayacağım…

Yapılacak şey, yalnızca kendi haline bırakmak…

İnsanın kendini kendi haline bırakması… Hoş…

Kendin bırakırsın da, bırakırlar mı seni kendine?

Yok…

Bağlar… Bağlar da bağlar…

Hele ki sevgi!... Çoğu zaman izin vermez kanatlarını çırpmasına bir kelebeğin…

Uçamayan bir kelebekten kime ne hayır gelir?

Sevgi bağlar…

Toplumsal değerler…

Ebeveynler…

Vicdanlar…

Aşklar…

En çok da çocuklar…

Ve elbette ki kocalar… Kocalar boşanabilir, ama çocuklar… Asla!...

Demek ki genler de peşimizde!...

Sevgiyle yaklaşanlar bile, öğütülür bu dövende…

Bağlar onları da boğar… Suçları ne?

Bu, “Kaçıp gitmek istiyorum!” sendromu, bir tek bende olmuyordur, muhtemelen…

Kaçıp gitmek, aslında, sorumluluklar ağır geldiğinde, biraz soluklanmak isteğidir, bence, konunun ehli kişiler ne der, bilemem…

Biraz, kendi kendine kalmak istemesidir insanın, faturaları, ev kirasını…

Yapılacak yemekleri… Giyilecek giysileri düşünmeden…

Bir süreliğine “anne” olmaktan sıyrılmak, belki de…

“Az biraz izin verin, kanatlarımı çırpayım!...” yakarışı, bir anlamda…

Ahh… Biraz kaşlar mı çatıldı ne, kadın yalnız başına gitmek istiyor, kanatlarını çırpmak istiyor, bir de anneliğini unutmak… Breh… Breh….

Anladım ne istediğini ben onun!...

Bağlar… Boğazımızı sıkarlar….

Ne ilgisi var arkadaşlar!...

Az biraz izin verin, nefes alasım var!...

Kendimi kendime bırakasım var!

Oğlum, az bir yol aç!...

Gülgün Karaoğlu
Şubat,22/08