An...

Her an da bile bile gömülür sanılırdı geçmiş anlar. Zaman en iyi ilaçtı ya hani geçerken geçemeyenleri geçitlerde bırakmamak adına… 

Aslında geçmiyor hiç bir şey. En büyük mutluluklar, en büyük can yangınları, en büyük büyük sevdaların sahipleri, geçmiyor kalıyorlar. Sadece şekil değiştiriyorlar. Zaman alıştırıyor bu olamama hallerine. Alıştıkça kabulleniyor, kabullendikçe susuyor, sustukça kaybolunuyor… 

Kayıplarda ki bir anda nerede olduğunu unutarak açıyorsun güne gözlerini, kim olduğunu unutuyorsun. Varsın oradasın ama kimsin ve neredesin? 

Tanıdık seslerden yolunu bulmaya çalışıyorsun, yüzler anımsamaya çalışıyorsun. Dokunuyorsun her bir nesneye, göremeden unuttuklarının kaybını algılarla kazanırsın diye… 

Özlediklerin vardır elbet, sevdiklerin, nefret ettiklerinde, kayboluşunda unutuyorsun hepsini ama hissiz olamayacağını bildiğinden deşiyorsun yaralarını, karıştırıyorsun, dokunarak, hissetmeye çalışarak, düşünerek, özleyerek…. Belki yeniden bulursun kayıplarını diye… 

Özlediğin her neyse başka bir surette görünür belki gözüne. Beklemediğin bir anda akın eder zihnine, evlat acısı gibi girer içine de çıkmaz sancısı. 

‘’Bir çaresi bulunur elbet yeniden yaşamanın….’’ Der durursun sonra, en olmadık acılardan sıyrılmaya çalışırken… 

http://www.dailymotion.com/video/xg6qdj_sertap-erener-bir-caresi-bulunur_music