Anlamsız

Kapı çaldı az önce, sen sandım. Ruhumun derinliklerinde aralık bırakmıştım. Nezaketen çalmış olmalı gelen. Ayağa kalkmaya mecalim olmadığını bilmeden. 

İyiyim... Merak ettiysen söyleyeyim dedim. Ney tutturmuş nefesi nefsime üflemeyi. Gittikçe dinlendiriyor beni. Arınıyor günahlarım sevaplarımdan; sen oluyorlar. Güneş doğuyor ve karanlık sana ezgiler diziyor. 

İyi görmüştüm seni en son. Sen, hangi biriysen geçmişten kopup gelen, tıka kulaklarını duyma. Ben hissetmiyorum zaten. Karmaşık tüm söylediklerim. Beni bilen anlar. Beni dinleyen anlar gözlerimde anlatmaya çalıştıklarımı. Dilime inanma; o ne anlar aşktan, bıkmaktan, usanmaktan, yorgunluktan, mutluluktan... O ne bilir sonsuzun senin kalbinde olduğunu. En son varacağın AŞK'a varmak için yol olarak beni tuttuğunu. 

Az gidersin, uz gidersin; hatta dere tepe düz gidersin de bulamazsın. Durursun olduğun yerde. Olduğun insana bakarsın. Yere, göğe, kalbine, ruhuna bakarsın. İlah'tan kopan parçaya. Nefsiyle kavgalı... Tüketme nefesini benim gibi; tüm cümleler ağdalı.