Anne - baba sevgisi

Herkes aile olabilmeyi hayal eder bu hayatta. Kimi aile olabilmek sevgi dolu bir yuva kurabilmek için varını yoğunu harcar. Kimi de aile kelimesinin anlamını bile bilmez. Ne güzel bir durumdur aile olmak. İnsanlar yaşamları boyunca elindeki değerlerin kıymetini kimi zaman bilebilirler, kimi zamanda bilemezler. Aslında düşündükleri zaman hayatta herkesin ayrı ayrı değeri olduğunu görebilirler. Asıl soru bu değerleri verebiliyor muyuz veremiyor muyuz? Bence herkesin kendisine sorması gereken soruların en başında geliyor. Aile denince akla ilk gelen şey nedir sizce? Sıcak bir yuva, sevgi dolu bir ev, hep beraber yenen yemek, sabah uyandığımızda güler yüzle bir günaydın, akşam hoş muhabbetler. Maalesef ki günümüzde bu değerlere uyan insan sayısı çok azaldı. Eski zamanlardaki gibi olsa keşke hayat. Gerçekten o zamanda yaşamak isterdim. İnsanların birbirine daha çok bağlı olduğu daha hoş sohbetlerin yapıldığı, birbirleriyle daha çok vakit geçirdiği zamanlar. Bence hayat daha eğlenceli, daha anlamlı olabilecek zamanlarmış. Evet teknoloji bakımından hiçbir şey yokmuş. Elektrik, televizyon ,telefon, internet. Ama yine de insanlar konuşacak bir sürü konu bulabiliyorlarmış. Babam anlatır eskiden herkes otururmuş evin en büyüğü olan insanda onlara hikayeler anlatırmış. Herkes ses çıkarmadan ama büyük heyecanla hikaye’yi dinler, tam en güzel yerinde hadi bakalım devamı yarın geceye derlermiş. Ne kadar büyük bir heyecanla uyurlarmış. Çünkü ertesi gece hikayenin devamında neler olacağını duymak için hemen gözlerini kaparlarmış. Şimdi ise maalesef ki hikaye anlatacak eski anılarını paylaşabilecek insanlar varken etrafımız da biz onların nasıl bir değer olduğunun farkına bile varamıyoruz.  Hepimiz birbirimizden kopuk bir şekilde yaşamaya devam ediyoruz. Gerçekten bir gün tüm dünyada teknoloji adına her şey dursa ve insanlar evde, otobüste, dışarı da , kafe de birbirleriyle iletişim kurmaya başlasa emin olun o zaman hayattan bir tat almaya başlarız. Etrafınıza bakıyorsunuzdur, insanlar yanındaki, karşısındaki, arkadaşlarıyla, eşiyle , çocuğuyla, annesiyle, babasıyla kısacası kimseyle tek kelime etmeden zamanını geçirebiliyor. Hayata bir defa geldiğimizin kimse farkında değil. Sanıyorum herkes tekrar bir şans verilicektir umuduyla bu hareketleri yapıyordur.

Ben en çok yetiştirme yurtlarında yaşayan o insanlara üzülürüm. Hiçbir zaman anne baba sevgisini tam anlamıyla tadamayacak olan insanların hikayesi’ni dinlemek isterim. Düşünsenize çoğu insanın elinde bir aile olabilmek için çok büyük fırsatlar varken onların elinde böyle güzel anlamlı bir fırsat belki de hiçbir zaman olamayacak. Dışarıda gezen el ele tutuşmuş olan çocukları, insanları gördükçe içlerinde nasıl bir acı hissi ortaya çıkacaktır. Tabii ki de biz onları da göremiyoruz. Bir insan anne babasına gereken değeri ve önemi vermiyorsa gerçekten benim için dünyada yaşamasının bir anlamı yoktur. Sizi büyüten bu yaşlara gelmenizin en büyük sahibi olan kişilere herkes olduğundan daha fazla önem göstermesi gerekiyor bence. Annemizin ya da babamızın ölümünden sonra dökülen gözyaşı duyulan acının hiçbir öneminin olmadığını çok iyi biliyoruz. Giden hiç kimsenin geri gelmediğini.  Peki o zaman neden hayattayken onlara gereken değeri, sevgiyi vermiyoruz. En basit örnek vereyim size. Telefonla konuşabilecek o kadar boş zamanımız varken bir telefon açıp nasılsın Annecim demek çok zor mu sizce? Gidemiyorsak bile ki bence böyle bir şeye hayatta inanmam. Çok yoğundum çok işim vardı, arayamadım, soramadım, gelemedim! Bence komik bahaneler içine girmememiz gerekiyor. Anne de Baba da her şeyi anlayabilecek insanlar. Onları üzmek, kırmak, sevmemek, değer vermemek, çok ama çok yanlış işlerdir.

Herkesin umarım bu yazıdan kendisine pay çıkartmasını gereken kısımlar olur. Belki de sesinizi duymaya ihtiyacı olan kişiler vardır. Sevginizi görmeye, sevindirmeye. Umuyorum bu yazdıklarım hepimize ders olur. Anne Babamızın değerini bilelim. Hayatta sevgiden, sağlıktan daha önemli başka bir şey olmadığını da unutmayalım. Hoşçakalın…