Anne Baba İlk Öğretmendir

     Hiç düşündünüz mü? Sağlıklı bir çocuk, engelli bireyden neden korkup yanına gitmez?

   Dilerseniz bu soruya benim başıma gelen yaşanmış bir olaydan örnek vererek yazımıza devam edelim. Ben o zamanlar henüz küçüktüm. 8 veya 9 yaşlarında var ya da yoktum. Anneannemlerin 1999 depreminde yıkılan evlerinin önünde tekerlekli sandalyemde otururdum. Ev, yola çok yakındı. Evle yolu ayıran, yol boyu dizelen taşlardan oluşturulmuş kaldırımdı.

   Yine bir gün kaldırımın karşı tarafında tekerlekli sandalyede oturuyordum. Bu yaşadığım olayı bugün olmuş gibi hatırlıyorum. Sanırım hiçbir zaman da unutamayacağım. Bir kadın yanında ağlayan bir çocukla yoldan geçiyordu. Çocuk öyle ağlıyordu ki gözlerindeki yaşlardan kimseyi görecek gibi değildi. Ağlayan çocuğa annesi beni göstererek: “Bak öcü. Eğer ağlamaya devam edersen seni ona veririm.” demişti. Tepinerek ağlayan çocuk, beni görünce daha şiddetli ağlamaya başlamıştı.

   Bir çocuğun ürkerek yaklaşması ister istemez her engelli bireyin zoruna gider. Anne babanın yapması gereken tek şey biz engelli bireyler hakkında çocuğunu bilgilendirmesidir. Bizlerin de bu evrende var olduğumuzu anlatması…

  Bir anne babanın görevlerinden biridir çocuklarına bir şeyler öğretmek. Öğretmesi gereken en önemlisi de çevresine karşı saygılı olması. Özellikle yaşlı insanlarımıza ve biz engelli bireylere karşı...

  Kişi çevresine saygılı olursa kendisi de toplum tarafından saygı görür.

  Anne ve babalardan nacizane isteğim duyarlı bir evlat yetiştirmeleridir.

   Şunu hiçbir zaman unutmayalım sevgili anne babalar: Yeni nesilden de engelli bireyler çıkabilir. Bunun bilincinde olarak bilgilendirelim Çocuklarımızı.

   Bir de zihinsel engelli arkadaşlarımız var. Bazı çocuklar bilinçsizce alay edip kızdırabiliyor. Bu konuda da anne babalara iş düşüyor. Unutmamak gerekir, “Ağaç yaşken eğilir.”

    Yine unutmayalım ki her anne baba çocuğunun ilk öğretmenidir.

Rukiye Türeyen!