Anne rahminde gibi

Doğa, bizi bir bütün olarak etkiler ve bizi onunla dengeye getirmek ister. Ne zaman ki doğayla dengeye gelip onunla bir olacak şekilde ilişki kuracağız, o zaman içinde yaşadığımız dünyayı anlamaya başlayacağız.

Birbirimize karşı iyi yaklaşımda olmak koşuluyla doğayla bu ilişkiyi kurabiliriz. Gerçi ego yapımız yüzünden böyle bir ilişkiyi istemesek de, “alışkanlık ikinci doğa haline gelir” mantığını kullanarak, oyun aracılığıyla bunu elde etmeye çalışabiliriz. Bunu başarabilmemiz için bu yaklaşımın, içinde bulunduğumuz ve bizi saran çevreye, insan toplumuna uygulanması gerekir.

Her kişi, topluma göre belirli bir konuma sahiptir. Kişiyle toplum arasında öyle bir ilişkiler sisteminin yapılanması gerekir ki böylece herkes topluma karşı kendini zorunlu hisseder: Toplumun iyiliği ona bağlıdır ve onun iyiliği de topluma bağlıdır.
Bunu başarmak için, egomuz tarafından yönlendirilerek geliştirdiğimiz insan ilişkileri biçimini ve “kendi bencil ihtiyaçlarıma göre” olan yaklaşımın özünü yeniden düzenlememiz gerekir. Çünkü artık fark ediyoruz ki egoya dayalı yaklaşım günümüzde işlememektedir ve şu an tüm dünyada devam eden kriz durumu, aslında bunun bir sonucudur.

Bu nedenle, hepimizin birbirine bağlı olduğu gerçeğine dayanarak, insanların çevreleriyle olan ilişkilerine dair yeni bir biçim yaratmaları gerekiyor. Bu da ancak eğer çevre, kişinin iyi bir tutum içinde olmasını talep ederse gerçekleşebilir. Çevre, kişiye doğru davranışın örneklerini vermelidir, tıpkı bir annenin çocuğunu yetiştirirken yaptığı gibi.

Bizi saran toplum, her birimiz üzerindeki etkisini tamamen değiştirmelidir. Ve en önemlisi, medya ve mevcut eğitim sistemi, aramızdaki ilişkilerin ve aynı zamanda çevreyle olan ilişkimizin değişmesine yönelik bir hissiyatı herkese vermek üzere yeniden düzenlenmelidir. Nihayetinde, çevre bir tür kuluçka makinesi gibidir, eğer orada koşullar en iyi değerlere göre ayarlanırsa, insanlar doğru şekilde gelişebilirler.

Kendi etrafımızda böylesi güzel bir “sera”, içinde rahat, güvenli ve memnun olacağımız bir çevre inşa etmeliyiz ki böylece oradan ayrılmak istemeyelim. Anne rahminde tam bir güvenlik içinde büyüyen bir bebek gibi, orada her şey bebeğin normal gelişimi için yaratılmıştır. Bu şekilde biz de içinde herkesin düzgün ve rahat şekilde gelişebileceği bir çevre inşa etmeliyiz. Kendi yararımıza ve herkesin yararına olan, her kişinin diğer tüm insanları düşündüğü böyle bir çevre inşa ederek, sonunda doğayla denge içinde olan bir insan toplumu, büyük bir insan ailesi oluşturabiliriz.

Bu bir hayal değil… İnsanlar gerçekten böyle bir değişimi arzular ve talep ederse, bunun gerçekleşmemesi için hiçbir neden yok. Yeter ki bunu isteyelim…