Annemi kaybettim

Annemi kaybettim. Ne kadar acı annesiz kalmak. Ah annem sensiz olmak ne acı. Anlatsam kim anlar? Sabahtı derse girmiştim. Yaz kursu yapıyorduk dersanede. Çocuklar cıvıl cıvıldı. 6. sınıf öğrencileriydi. Hepsi cıvıl cıvıldı. SBS sınavı yapılmış bitmişti. Soruları analiz ediyorduk. Zor sorular sormuşlardı bu sene. Çocuklara okumanın önemini anlatıyordum. Hızlı okuma, düzgün okuma vs. Yasemin geldi. Telefon var dedi. Acilmiş. İlk aklıma gelen annem oldu. Hastaydı. Kolon kanserinden ameliyat olmuştu. Kemoterapi görüyordu. İçimden bir şey koptu. İçim kanadı. Kalbim hızlı hızlı atamya başladı. Telefonu elime aldım. Özgül ağlıyordu. Annemizi kaybettik dedi. Telefon elimden düştü. Bir şey diyemedim. Yığıldım kaldım. Annemi kaybetmiştim.

Altı çocuk bırakmıştı geride. Hepsi dünyanın bir yerinde. Dağınık birbirinden kopuk altı çocuk. Kimisi Avrupada kimisi Avusturalyada kimisi orda kimisi burda. Annem biz kardeşler kavga edince kızar ve dünyaya dağılsanızda kavga etmeseniz derdi. Arada sırada aklıma gelirdi. Annemin ahı tuttu diye. İşte annesiz kaldık işte. 16 Haziran sabahıydı. Bir gün önce master sınavlarını vermiştim. Bütün sınavlarım iyi geçmişti. Sanki annem sınavlarımın bitmesini beklemiş. Bir gün sonra acı haberi aldım.

Apar topar gittik memlekete. Bütün kardeşler toplandı bir gün sonra.
Kalabalık bir cenaze töreni oldu. 20 gün geçti hala gelen giden kalabalık sürüyor. Ama acım dinmiyor. Her gün yasin okuyorum kendisine. Hep derdi bize.Size Kuran-ı Kerimi öğretiyorum. Ben ölünce okuyun derdi. Okuyoruz anne. Bütün kardeşler senin için her gün ilkindi namazından sonra okuyoruz. Sana dua ediyoruz. Ama seni unutamıyoruz. Allah da unutturmasın.