Annemin diploması

Balkan savaşı patlak verdiğinde o zaman ki Bulgaristan sınırları içinde kalan Köstence’den Anadolu’ya göç etmek zorunda kalan bir ailenin dört kız ve bir erkek çocuklarının en büyüğü benim annemdir. Anneannemin anlattıklarından hatırımda kaldığı kadarıyla aile Anadolu’ya göçtükten sonra o zaman ki hükumet onları Kırşehir ili Kaman ilçesine bağlı Meşeköy köyüne yerleştirmiş. O zaman ki yerleşik köylüler tarafından sürekli taciz edilen aile bu duruma öfkelenerek gerisin geriye Köstence’ye dönmek istemişler. Ancak, hükumet bu sefer de onları aynı il ve ilçenin Yelek köyüne yerleştirmiş, onlar da artık bu köye yerleşerek yaşamlarına burada devam etmişler.

Annem nüfus kayıtlarına göre 15 Mart 1934 doğumlu olup, (16.02.1996 tarihinde vefat etti.) Yelek köyünde devam ettiği beş sınıflı ilkokulu tamamlayarak Mayıs 1945 tarihinde aldığı diplomasının (aslı tarafımızca muhafaza edilmektedir.) örneğini yukarıda görmektesiniz.

Dört kız kardeşten biri olan annemi ilkokula göndermişler, ama onun iki küçük kız kardeşlerini okula göndermemişler. Gerçekten de bu iki kız kardeşin bırakın okula gönderilmemesini, kız kardeşler okur-yazar bile değillerdi. En küçük kız kardeşleri ile erkek kardeşini ise okula göndermişler. 

Benim burada öne çıkarmak istediğim durum şu: En büyük kız kardeş okula gönderiliyor, erkek kardeş zaten gönderiliyor ama annemin küçüğü olan iki kız kardeşler okula gönderilmiyorlar. Bu kız kardeşlerin okula neden gönderilmediklerini merak ediyorum ve bu konuyu anneme, anneanneme ya da teyzelerime sorduysam da hatırlamıyorum. 

Düşünebiliyor musunuz, annem 1934 doğumlu, muhtemelen okula 1941 yılında başlamış olmalı ve 1945 yılında da mezun olmuş. Okula başladığı yıllar da malumunuz üzere İkinci Dünya Savaşı devam ediyor ve İkinci Dünya Savaşının bitimiyle birlikte aynı yıllarda mezun olarak diplomasını alıyor.

Annem, diğer kız kardeşlerine göre elbette farklı biriydi. 1934 doğumlu kadınlar arasında da onun ilkokul mezunu olması büyük bir farklılıktı. Çünkü çevremizdeki annemin akranları  arasında hiç ilkokul mezunu olan bir kadın yoktu. Halalarım, teyzelerim ve yengelerimin hiçbiri bırakın ilkokulu bitirip diploma almayı,  okur-yazar bile değillerdi.

Şu anda ülkemizdeki kadınlarımızın tahsil durumları o yıllara göre ne kadar farklı. Kat edilen yolu, asla yeterli görmüyorum, ama küçümsenecek de  bir yol değil diye düşünüyorum.

Geçmişteki cahiliye dönemini hala sürdürmek isteyen zihniyetlere sesleniyor ve  “kadınlarımıza sahip çıkalım”, diyorum. Hayatı bir elma gibi düşündüğümüz de elmanın bir yarısı erkekler ise, diğer yarısının da kadınlar olduğunu asla aklımızdan çıkarmayalım ve kadınlarımıza hak ettikleri saygıyı, sevgiyi ve değeri gösterelim ve verelim. Çünkü onlar bizim annelerimizdir.

Selam ve dualarımla.

Recep Altun