Annen bir melekti yavrum!

Dun gece bir mail almışım. Almışım diyorum çunku bu sabah açıp okudum. Bir link ve bir not düşmüş arkadaşım. Notu, olduğu gibi aktarıyorum: "Tuba Ünsal, evlilikle ilgili bazı kurallar belirlemiş, dikkatini çekeceğini düşündüm. Ben sevemedim ama sen seversin bu kuralları. Özgür evlilik, en iyi evliliktir, diyen sen değil miydin?"

Sabah sabah, bu gizli ima da nereden çıktı diye düşündüm. Özgür evlilik, belirlenmiş kurallar ve bir mankenin vezicelerinden bana neydi? Sonra, anladım tabii arkadaşımın ne demek istediğini. Evlililikle, aşkla ilgili konuşmalarımdan biraz kırılmış, özgür evlilikle ilgili görüşlerimi de Ünsal'ın görüşleriyle karıştırmış. Oysa, özgür evlilik dediğim şey, aşkı çoğaltma yollarının olabileceği bir evlilik modeliydi. Sen kafana göre takıl, ben kafana göre takılayım, diyen bir model değildi. Ayrıca, sürekli gördüğün bir insana 'aşık olma-kalma' durumunun neredeyse imkansız oluşundan bahsetmiştim. Bu da yanlış anlaşılmış.

Tuba Ünsal'ın kurallarına siz de bir bakın, bu minvalde yanlış anlaşılmamın nedenlerini aktarayım:

1- Aynı zamanda hayat arkadaşım olacak, her şeyi paylaşacağız.

2- Gerektiği zaman ayrı evde kalacak. Çünkü, insanın kendini dinlemeye ihtiyacı var.

3- Bana hiç karışmayacak, işlerime müdahale etmeyecek. Şu işe gitme, şunu yapma demeyecek.

4- Gereksiz yere kıskançlıklar yapmayacak. İşimin gerektirdiği yerlere gitmeme karışmayacak.


İlk kural: Evliliklerde, herşey paylaşılır, diye bir düşüncem hiç olmadı. Her şeyi paylaşmak, sadece insanın kendisiyle mümkündür. Gerisi, faso fiso. Çünkü, herşeyi paylaştığını sandığım çiftlerin, üzüntüden nasıl kıvrandığına çok kereler şahit oldum.

Eğer bir insanın her şeyi olacağım derdine düşerseniz, o insanın hiçbir şeyi olamazsınız, ve bir güzel de kazığa çekilirsiniz. Bu ne demek oluyor: benim ilişkiden anladığım şey, 'her şey' değil, hissettiğin şey!

İkinci kural: İnsanın kendini dinlemeye ihtiyacı olabilir. Bence de. Ama evlilik kurumunda, bunu yapma ihtimaliniz sıfır=elde var sıfırdır. Evlilik, aynı çatı altında olmayı resmileştiren bir imzalı belge olduğundan, bu durum erkeklerimiz açısından nasıl karşılanır, çok iyi biliyorum: Bunu uygulamaya başladığınız an, evli değilsinizdir artık, avukata gitmeniz de fayda var!...

Üçüncü Kural: Bana hiç karışmayacak da ne demek!... Zaten fikir alıp vermeyi karışmakla karıştırırsanız, vay halinize. Böyle bir şey olur mu, olmaz tabii. O adamla niye evlendin diye sormakta fayda var manken arkadaşa. Fikir alp vermek, dostluğun belirtisidir, despotizimle karıştırılmamak kaydıyla tabii.

Dördüncü kural: Kıskançlık, insanı ahmaklaştırır. Bunu son günlerde çok kereler düşündüm ve bu sonuca vardım: ahmaklaştırma. Ama bu noktada kadınların, bitmek tükenmeyen kıskançlık buhranlarından da bahsediyorum. Aşk, kıskançlığı kaldırmıyor, bu sıfata ağır geliyor. Geçenlerde bir tanıdığımızın kızı, bu yüzden evlilikten son anda vazgeçti, ona da bunu açıklamaya çalıştım: Karşındaki insana, her ne olursa olsun inanmaya devam edebiliyorsan ilişkini yaşayabilirsin. Aşkın hafifletici, zevkten dört köşe yapan tadını, kıskançlık nöbetleri bozuyor. Burada Tuba hanıma katılıyorum, ama kendisine de çuvaldızı batırması kaydıyla!...

Yani, hiç de öyle, özgür evlilik ve ilişki modellerinden bahseden, tasvip eden bir insan değilim sevgili arkadaşım. Senin evlenmek için can atıyor olmanı çok sağlıksız bulduğum ve erkek arkadaşınla uyum sağlamayacağını düşündüğümden birtakım açıklamalar yapmıştım sana.

Sonuçta, ben ne Güzin ablayım, ne de aşk muhabbetleri kraliçesiyim. Sadece algıları ve hisleri kuvvetli bir insanım.

Aşk varsa, illa evlilik olacağı anlamına gelmez. Çünkü, evlilik için toplayacağın belgeler arasında aşkın da kaybolabilir.

Ben en çok buna kıyamam: aşkın kaybolmasına...

Bizi hayata bağlayan, en dipten gelen başka bir duygu var mı?

Bence yok!...