Meleklerle evleneceğim

Adamım geri döndü dedim. Yaptıklarımdan pişman olmamayı bir kez de sende bildim...

Birbirini seven ruhların, nasıl çırpındığını, nasıl batağa battıklarını kavuşmanın nasıl zor olduğunu öğrendim..

Dünya da yerini alıyor yine bu gece evrenin içinde…
Az sonra dünyanın içinde gece koynuna alacak gündüzü yıldızları yastık yapacak başlarının altına.. Kendi dünyalarında uyurlarken, bir bir geçecek gün ve geceler gözlerinin önünden…

Ömür dediğimiz nedir ki?
O da soluyor kendince, girişi ve çıkışı tek olan dünyanın iki kapısı arasında yok oluyor..

Bir kapıdan girdik diğer kapıdan çıkacağız dünyadan.. Dünyada dünyadan başkası da yalan.
Tek gerçek var.. Gülen yüzü az olan, ağlayan yüzü bulutlar doğuran, kırık hatıralardan başka ne var ki yaşananlardan..

Ley ley leylekler gelir göçer, sıcak yuvalarından..
Ya bizler?
Bizler de göçer, geçeriz işte yalan yuvalarımızdan…

Rüzgarların savurduğu yaprakların arasında uçuyorum şimdi, az sonra yere konan yaprak kardeşlerim vazifelerini bir bir tamamlamış olacaklar, ta ki yeniden doğuncaya kadar ki ertesi bahara....

Gölün orta yerine doğru uçuyoruz sararan yapraklarla martı kuşları tepemizde…

Geride kalan bahçenin köşesinde bir tek kırmızı yapraklı ağaç gülümseyip el salladı,uğulduyordu rüzgarlar onun da tepesinde, içindeki buruklukların seslenişi olmuştu hışırdayan yapraklar, uzattı kollarını dallarına, teslim olmuştu o da huzura, gelecek kışa…

Yavaş yavaş akşam oluyordu,bir güneşin bir ağacın kızıllığında martılar yakın damlarda yerlerini alıyordu, az sonra gece yine gündüzü koynuna alacaktı bir solukta hasretle...

O da çok özlemişti gündüzünü, gecesini esmerleştiler birlikte, yıldızların koynuna yerleşiverdiler meleklerle kendi içlerinde gizlice..

En garip, en fakir, en yalnız, en cahil yıldız, yine ben oluyorum çelimsizce, ışıldıyorum gecenin merkezine...

Az kaldı, azıcık kaldı deyip beklediğim..
Kralım, adamım geri döner dediğim..

Bakma sen ona buna. O orada ben burada. Yedi yer ve gök arasında..

Çok üzülürüm, yanar yıkılırım kararırım bel ki ama aydınlanırım güneşimle...

Paklanırım beyim. Ölmeyeceğim beklemekten… Gebersem de beyim...

Sağır sevgiler mi satın aldım. Körlemesine mi `` Beyaz Düşler`im ``?
Önümü görmeden, bir daha asla sevmeyeceğim..

Artık kalemim de yazmıyor.. İstifa etti. Dünyayı ve insanlığı karalamaktan..

Düşlerime güneş doğdu.. Kralım, adamım şimdi; Seni uzaktan sevmek beyhude sarhoşluk..
İçlenmek özlenmek ölümüne beklemek..

Yüzüstü dillere düşmek.. Haraç kesmek yüzsüzce...
Oyalanmak işte. Böylesine kendimle. Güneşteki gölgemle yerlere serilmek..
Sonra kısalmak öylesine...

Kumru kuşlarının sesleriyle ruhumuzun ilahisini mırıldanarak uzanıyorum sana doğru, dağlarla denizlerle gökyüzüyle sarmaş dolaş dünyayı içime alarak sunuyorum sana olan sevgimi...

Al beni…

Çıkıp geliversen sonumuz gelmeden… Ne iyi edersin..
Adamım kralım sen mi geldin güneşim? Hoş geldin deyiversem...

Her gün seninle yeniden seveceğim..
Ley ley leyleklerle meleklerle evleneceğim..

‘’ Ben Bir Güneş Gölgesiyim Melek Kanatlarında ‘’

Sabiha Rana