Aşk'a Derkenar

Yağmurun seni getirdiği  Eylül ayının o günü, dün gibi aklımda. Gözlerimi kapatıp içimden yağmura  ‘’teşekkürler, teşekkürler…….’’ diye defalarca şükrederken, her hareketini ezberleyebilmek için seni pür dikkat seyretmiştim. Çünkü seni ezberimde tutup yokluğunda hayalini kurmak  en güzel ibadetti benim için.

Ve Eylül!! yine geldi bak,  özlemi, hüznü, hasreti, gözyaşını da unutmamış. Bu sefer Aşk’ı yağmurun içine saklamış.Yağmurla getirdiği aşk’ı sevdim.

O günden sonra, bana her şey bazen kırmızı.Gördüğümde gözlerim, tuttuğun da ellerim, gülüşünle tüm dünyam, kalbim her daim!

Kalbime yerleştiğin o günden beri  aynı şehirde yaşamak  bana güç veriyordu.Şehir bizim evimizdi artık. Evimizden çıkıp  senden uzaklaşmak nefes alamamak demekti.. İstemiyordum, senin olmayan hiçbir yere gitmek istemiyordum.Korktuğum o  gün geldi çattı ve ben farklı bir şehire ruhumun bedenimden ince ince  ayrılışını hissederek gittim.  ruhum ise seninle aynı şehirde kalmıştı. 

O şehirde;

Dilek balonları gördüm o gece gökyüzünde. Bu sefer başka şehirde ama aynı gökyüzünde. Dilek balonlarının yoğun ışığı arasında belli belirsiz parıldamaya çalışan yıldızları farkettim bir an, sen geldin aklıma; gülüşün, gözlerin, ay yüzün. Seninle aynı şehirde aynı havayı soluduğumda, derin derin nefes alırdım hep. Çünkü böyle yaptığımda seni öptüğünü düşünen deliyim ben:) Aklıma geldin gülümsedim. bu sefer olmadı, öpemedim dedim.

Sonra bir özgürlüktür tutturdun gittin. Gerçekten özgürlük neydi biliyor musun? Özgürlük istemediğin hiçbir şeyi yapmamaktı! Ben senin için istediğimi yaptım, istemediğimi de yapmadım.Sen ise benim için  ne istediğini yapabildin ne de istemediğini. Gerçekte özgür olan kişinin  ben olduğumu anlayamadığın sürece bir daha bana özgürlükten bahsetme!

Ey Sevgili!

Gönüller güzelleştikçe özgürlükler sınırsızlaşır. Ay Yüzlüm!  Keşke yüzün kadar gönlünde güzel olsaydı!

Artık her şey bitmiş miydi?

Bittiyse neden hala birbirimize uzun uzun bakıp gülümsüyorduk?

Hani her seferinde kapıları bana tamamen kapatmayıp arasına umut sıkıştırıyorsun ya, kuluna bahşettiğini sandığın  o umutlar ömrün boyunca ödeyemeyeceğin gönül borçlarındır, unutma!

Yoruldum, sonunda seni unutmaya karar verdim ve kaçtım. Ben kaçtıkça  inadına yapar gibi her yerde karşıma çıkmaya devam ettin. Bu sefer Eylül rüzgarıyla getirmişti seni bana. İşte yine karşımdaydın deniz kenarında. Ve ben, Eylül ün Rüzgarına saklayıp getirdiği seni yine sevdim.

Zülfü Livaneli’nin ‘’Serenad’’ adlı kitabını okuduğum andan itibaren, artık dalgaların sesi sıradanlığını kaybetmiş, sahilde kıyıya vuran her dalga bir notaya değer gibi sesler çıkarmaya başlamıştı.‘’Serenade  Für Nadia’’ adlı bestenin melodileri geliyordu kulağıma. Fırsat buldukça da sabahın sessizliğinde dalgaların çaldığı o besteyi dinlemek için sahilde alıyordum soluğu. Çünkü herkes uyanıp şehir canlanınca sihir bozuluyor, dalgalar sesini duyuramıyordu bana. 

Gün ortasıydı, dalgalar şehrin gürültüsünü bastırmaya çalışırcasına tüm şiddetiyle vuruyordu kıyıya.  Son ses ‘’Serenad’’ çalıyordu ben geçerken, Şehrin gürültüsünü bastıran melodileri duymamak imkansızlaşmıştı. Dalgalara bakıp onları dinlemeye başladığım anda sen çıktın karşıma. Meğer senin geleceğini haber vermeye çalışıyorlarmış bana. En zayıf anımda en olmadık yerde karşıma çıkmada üstüne yoktu zaten.

Kulaklarımı tıkadım ve gözlerimi kapadım. Arkama bakmadan yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm……!!

Son akşam, her şeyi bile bile belki  bir umut diye gelmiştim yanına . O akşam, kalbimde sıraya dizilmiş, dile dökülmeyi bekleyen sevgi sözcüklerini , inci gibi dizmiştin boğazıma. Nefes alamadım! Son bir gayret yutkunarak onları ait oldukları yere kalbime geri gönderdim.Anladım ki bana ait izler kalmamıştı üzerinde, o yüzden bende sana ait olamadım!

Şimdilerde ise gülümseyerek hatırladığım mazimdeki bir anı olarak saklısın içimde:)

Bana öğrettiğin her şey için;

 Teşekkürler AY YÜZLÜM :)