Aşk gerçekten herşeyi affeder mi?

Dünyanın neresine giderseniz gidin, en güzel kadın, en yakışıklı erkek de olsanız, en zengin, en fakir degişmeyen bir gercek var ki aldatmak her zaman, her an, her dakika hayatımızın içinde.

Hayatınızda kaç yaşınızda olusanız olun, kaç yaşınızda severseniz sevin...
Kadın erkek arasında sevmek, sevilmek, güvenmek, deger vermek bunlar çok güzel duygular ve en acı duygu da aldatılmak.

İkili ilişkilerde düşünecek olursak iki hallidir. Fiziksel ve ruhsal... Birincisi erkeklerde çok görülür, ikincisi ise kadınlarda..

Bir arkadaşım kadınlarınki daha ağır demişti. Çünkü erkek yatıyor kadın gönlünü verebiliyor demişti...

Ya sizce??

Bence ikisi de farksız...
İkisi de gönül yarası...

Bence aldatmak fiilinin en acıtan kısmı "bana yalan söyledin, ayrılsaydın da ..........." kısmı değildir.

Katlanılamaz olan; aylardır ya da yıllardır her şeyinizi paylaştığınız, deliler gibi sevdiğiniz, geleceğinizi üzerine kurmayı planladığınız, vücudunun her milimetrekaresini ezberlediğiniz insanın, sabahları onun sevdiği kahvaltıyı hazırladığınız, onunla yemek yaptığınız, o yemek yaparken onu izlediğiniz , her konuda bilgisine danıştığınız insanın siz dururken, sabitken ve yanındayken ya da yanında olamadığınız zaman en azından varlığınızı ona hissettirirken, sevginizle yetinemeyip başka birine ihtiyaç duyması, onun tenine dokunması ya da konuşurken dudaklarına bakmasıdır!!!

Kim diyorsa ki aldatmadım bence yalan söylüyor. Aldatmak. En acı olanı ise sevdiğiniz kişinin aşık olduğunuz insanın aldatmasıdır ki. Bunun devamı yok işte. Çevreden "unut , boşver, bu kadarmış, tamam sözlerini duyarsınız!! Duymak istemediğiniz halde!!!

Peki bunu öğrendiğinizde ne yapmak gerekir.
Ona bunu hissettirmek mi? Hissettirdikten sonra yıllarınızı, aşkınızı, yüreğinizi, sevginizi verdiğiniz ilişkiden tek başınıza elinizde anılarla çekilmek mi?

Aşık olduğunuz insandan vazgeçmek mi?
Yoksa aşk herşeyi affeder mi?