Aşk yalanmış vesaire vesaire

Şöyle damardan şarkı dinleme havamdayım. Diyebilirim ki Leyla'dan geçme faslındayım, Mevla'yı bulma yollarında. Zeki Müren şarkıları çalıyor bilgisayarımda. O dingin, huzurlu sesle daha da büyüyor içimdeki keder. Neler geçiyor içimden anlatması zor. Başlasam uzar konu; erkekler bizleri anlamıyor, biz onları anlamıyoruz, kadınların kaprisleri, erkeklerin dertleri vesaire vesaire..

Şimdi okuyan varsa bu yazıyı, hınçtan, kederden, sinirden, intikam duygusuyla veya bilinmedik başka bir sebeple ya da sadece can sıkıntısından yazdığımı düşünebilir. Niye mi yazdım? Siz de bilin diye yazdım. Hala saf saf pembe gözlüklerinizle geziyorsanız onları çıkarın da havanın bulutlu olduğunu görün diye yazdım. Umursarsınız, umursamazsınız; inanırsınız, inanmazsınız ama vakti zamanı gelince siz de öğreneceksiniz ki aşk diye bir şey var, lakin ömrü bir nefes alımı kadar.

Şimdi Zeki Müren "Veda Busesi"ni söylüyor. Keşke elimizde olsaydı da kimse bakmasaydı giden sevgililer ardından, annesinin elini yeni bırakmış öksüz çocukların hüznüyle. Ama olmuyor işte. Bugün değilse de bitiyor bir gün. "Hayat devam ediyor" tesellileri kalıyor geriye. Niye devam ediyor hayat ya? Benim kaybım üstüne niye dönüyor dünya? Dönmesin.. Geçmesin zaman.

Yaşlanan bir beden altında gizli ruhunuzun yarısını kaybedenlerdenseniz siz de hepimiz için söylesin Zeki Müren:

Bir alev halinde düştün elime
Hani ey göz yaşım akmayacaktın..