Atatürk Havalimanına

İşe gitmek üzereyken aldım  şok edici  haberi..

Bir yandan giyinmeye çalışıyorum diğer yandan haberleri dinliyorum…

Koşarak aşağıya iniyorum servisi kaçırmamak için, elimde telefon şefimi arıyorum farklı biri açıyor telefonu “hepimiz iyiyiz  merak etme” diyor.

Servis gelmiyor, tekrar arıyorum şefi ; işe nerden gireceğiz ?

“Hayır” diyorlar “ eve dönün tüm girişler iptal”

Susmak bilmeyen telefonlara cevap veriyorum gözüm televizyonda…

“iyiyim , merak etmeyin, evdeyim “

GECE SESSİZLİĞİ GETİRİYOR  …

İki dakikada bir kalkan uçak sesleri yok o gece …

Bu kadar ağır geleceğini hiç tahmin etmezdim ….

**

Bugün Atatürk Havalimanı'nda ilk mesai günümdü..

Ne diğer arkadaşlarım gibi gözümün önünden gitmeyen facia dolu anlarım ne de burnumda keskin bir kan kokusu.

Fakat  kalbimde aynı havayı soluduğum, evinden çok terminali görüp üç kuruş ekmek parası kazanmak için gece gündüz çalışan tüm mesai arkadaşlarımın ve  yolu bizimle kesişen kim bilir hangi hikayelere sahip tüm kurbanların acısı, baktığım her çift gözde sevdiklerini aniden yitirmiş olmanın verdiği şok ve acı. Teselli etmeye çalışmak bomboş…

Dün törenler yapıldı bu gün öyle …

Bu gün ilk mesai günümdü….

Bir yerlerde köprüler açıldı ….

Bir yerlerde yeni  yeni ağıtlar yakıldı …

Uçaklar dolusu yolcular geldi bu gün gene ….

Bugün ne dünden farklıydı ne de önceki günlerden …..

Bugün ilk mesai  günümdü ;

Kayıpların acısının ciğerimi dağladığı …

Eve gelir gelmez göz yaşlarına  boğulduğum ve  kendimi çaresiz eli kolu bağlı  hissetiğim kimbilir kaçıncı kez.

Çok  da farklı değildi yani DÜNLERDEN…

   *******

KARANLIĞI PEŞ PEŞE KALKAN UÇAK SESLERİ DELİYOR...