Avrupa: Diktatörlük ve Demokrasi arası?

Bugünlerdeki en büyük gerçek; dünyadaki herhangi bir kişinin sorduğu “Hükümet gerçekten benim menfaatimi ne kadar koruyor?” sorusuna pek iç açıcı bir cevap almadığıdır: Hükümetler halkı, orduyu kullanmadan nasıl idare edeceklerini açıklayan ekonomi uzmanları, analistler ve psikologlar arkasında saklanıyorlar. Yoksa devlet ve halk arasındaki yanlış bilgi farkını görmemezlikten gelmek imkânsız olurdu.

Avrupa Birliğinde birçok hükümet çöküş arifesinde; örneğin Portekiz, İspanya ve Yunanistan. Avrupa’da birçok ülke artan işsizlik, borçlanmadan dolayı iflas eden hükümet hazineleri ve toplumun her safhasını etkileyen vergi artışlarıyla uğraşmaktadır. Peki, ne yapılabilir?

Avrupa Birliği bu noktada devreye giriyor. IMF (Uluslararası Para Fonu) vasıtasıyla hükümetlere cömertçe borçlar veriliyor. Borçlar bu şekilde giderek artıyor ve artan borçla bağımlılık artıyor ve ulusal varlıkların kontrolü giderek elden gidiyor. Ülkelerin yabancı “yatırımcılar” tarafından kontrol edilmesi ve kararların hükümetlere onlar tarafından dayatılması her zaman halkın iyiliğine olmayacaktır.

Referandumlar ve seçimler özel kurumların ihtiyaçlarına göre onlar tarafından yönetilmektedir ve bu durum sürekli borçlanmayı ve yabancı müdahalelerini arttırmaktadır. Bu durumda tüm kontrol, yabancı krediyi sağlayan zenginlerin elinde bulunuyor.

Avrupa Birliği’nde diktatörlükten bahsettiğimiz zaman, asker ve polisi kullanmaktan bahsetmiyoruz, çünkü bir ülkenin liderlerini ve o ülkenin mal varlıklarını ve doğal kaynaklarını biriken borçlarla kontrol etmek gayet mümkündür, ve bu şekilde “yatırımcılar” istedikleri şekilde ekonomik menfaatlerini daha da iyileştirmek için borçlu ülkeleri istedikleri gibi sömürürler.

Önümüze bakacak olursak ne görebiliriz?

Global kriz arttıkça, AB’nin Avrupa ülkelerini nasıl kontrol edip edemeyeceğini görmek ilginç olacak, ya da halk liderlerini bu pranga birliğinden tümüyle ayrılmaya zorlayacaklardır.