Avrupa'nın en büyük atalet sarayı

Arabayla E-5 üzerinde ilerliyoruz. Gözlerim dalmış, arka koltukta camdan dışarı bakıyorum. Derken birden “Avrupa’nın En Büyük Adalet Sarayı” yazılı tabelayı görüyorum. İlk görüşüm değil, defalarca geçtim yanından, ama yine de bir kez daha şaşıyorum. İnsan kendisinde ne eksikse sürekli ondan bahsedermiş. Bu kocaman adalet sarayı da bana adalet konusundaki ataletimizi hatırlatıyor.

Alman savcıların çoktan sonuca ulaştırdığı “Deniz Feneri” davası bayram bittikten sonra bile yapılan köprü sayesinde bayram tatilindeyken, Avrupa’nın En Büyük Adalet Sarayı’na sahip İstanbul’da hala metro çıkışında yardımları bekleyen “Deniz Feneri” masaları hiç utanmadan ve tatil yapmadan boy göstermeye devam ediyor.

Hiç kimsenin ne olduğunu tam olarak anlayamadığı bir davada, sıkı yönetim günlerini hatırlatmak istercesine habercisinden askerine, sanatçısından mafyasına değil bir örgüt kurmak, aynı masada oturup iki laf etmeleri bile pek mümkün görünmeyecek kadar birbirinden farklı her telden insan, mantıklı hiçbir sebep gösterilmeden gözaltına alınıyor. Ama biz Avrupa’nın En Büyük Adalet Sarayı’na sahibiz. Ne mutlu! Ne kadar gurur verici!

Aslında şaşıracak ne var ki? Onbinlerce davanın zaman aşımına uğradığı bir ülkede devasa bir adalet sarayı yapmak, Ramazan ayında lüks otellerdeki iftara avuç dolusu para dökmekten, halkın büyük bölümü açlık sınırında yaşarken her köşe başına alışveriş merkezi dikmekten, ya da saç baş yapılı pür makyaj gezerken, ter kokmaktan bir türlü kurtulamamaktan ne kadar farklı?

Ne yazık ki dış görünüş ve gösterişin her şeyden üstün olduğu bir millet haline geldik, belki de getirildik. Neden ve nasıl, o ayrı bir tartışma konusu. Kesin olan şu ki belki eğitim, fiziksel ve vicdani temizlik, acıma duygusu ve tabii adalet anlayışımızı kaybediyoruz ama ataletimiz yerli yerinde sapasağlam duruyor.