Ay ışığım...

aY IŞIĞIM....

Oradaydın...

Utangaç bir kız çocuğu nasıl ki annesinin eteklerinin arkasına saklanırsa,

kah bulutların ardına saklanıyor,

Kah ortaya çıkıyordun.

Eskiden bayramlarda meydanlara kurulan ışıklı "tak"lar gibi bir ışık yolu olup

Ta önümde diz çöküyordun...

Sonra;

Bir balıkçı motorunun ardına takılıp gidiyordun yıldız yıldız...

Suya değsem...

Avuç avuç seni toplayabilirdim...

Sen bir ışıktın etrafımda,

Yok olduğunda

San-ki soluksuz kalacaktım...

San-ki

Yok olacaktım.

Ellerin iğde çiçeği kokuyordu bana

Fesleğen kokuyordu,

Kapı önlerine sarılmış Hanımeli kokuyordu...

Ne kadar ben'din

Ne kadar sen'dim!

Ve ne kadar biz'dik...

Karşımdaydın...

Her saklanışında gece, deniz ve ben karanlığa bürünüyorduk..

Deniz,

Kısa kısa nefesler alıyordu san-ki..

Hastalıklı

Ölmek üzere olan bir insan gibi.

Son nefesimi vermek üzereyim...

Ölüyorum nefes nefes,

Soluk almalarım duruyor

Ve,

Adın dudaklarımda saklı kalıyor.

Ayışığım...

Bir bulutun peşinden gidiyor ve

Saklanıyorsun...

Beni unutuyorsun.

Işıksız kalırsam eğer,

Karanlığımdan öleceğimi biliyorsun...