Ayak bileğindeki o umut var ya....

Balıkesir'in Sındırgı ilçesine bağlı Karakaya Köyü'nde dünyaya geldi Semra Kaya bundan tam 18 yıl önce. Babası hastanenin bahçesinde en az iki paket sigara bitirdi.

Annesi sıktı dişini kan ter içinde. Bütün acılarından geçti. “Yeter ki, Semram sağlıklı olsun. Ben dayanırım”dedi ama olmadı... Semra kollarını bıraktı da geldi.

Anlamadı tabii önceleri kollarının eksikliğini. Sonra sonra farketti bebeklerinin saçını tarayamadığını. Ama yine de buldu bir çaresini. Başladı ayaklarını kullanmaya. Önceleri zorlandı ama başardı. Sonra gerisi geldi. Resim yaptı, yemek yedi, çay içti...

Ama hep komşunun kızı gibi annesine, babasına sarılabilmek özlemi ile yandı, tutuştu.

18 yaşında bir genç kız oldu sonunda. Neler yaşadı, neler düşündü tahmin bile edilmez ama Semra'nın hepimizden bir farkı vardı. Yok yok iki kolunun olmaması değil. Onun gerçekten kocaman bir farkı vardı. O ayak bileğindeki o mavi takı var ya... O umut... Gerisi gerçekten de laf-ı güzaf...

***

Bu arada yaklaşık 7 yıl önce Ankara'da GATA'da bir doktora giden Semra'ya yurt dışından ithal bir çeşit beyin dalgalı elektronik protez kol denendi. Semra protez kollarla kalem aldı, bardak ve şemsiye tuttu. Protez cihazlar, iki koluna da tam uyum sağladı. Omuzundaki damar ve sinirlerin halen özelliklerini koruduğu öğrenildi. O günün parasıyla 108 bin liraydı. Yarısını devlet verecekti. Geriye kalan 54 bin lirayı babası bulamadı. Para olmayınca kol da olmadı.