Ayakkabı kurusu

“Oğlum ayakkabını sobaya o kadar yakın koyma”.

“Anne ama hava çok soğuk, ayakkabım dışarda buz gibi olmuş”

Dışarda kar lapa lapa yağıyor, her taraf bembeyaz, okula nasıl gideceğim diye düşünüyorum. Gittiğim ilk okul, bir kilometre kadar uzak evimize.

Sobalarla ısıtılıyor evler. Sobalarda ya odun, ya da kömür yakılıyor.

Bizim sobada kömür yanıyor. Bazen sobanın çevresi kor gibi oluyor. Bu sabah da öyleydi. İyice yaklaştırdım ayakkabımı sobaya, bir an önce ısınsın da , sıcak sıcak giyeyim diye.

Kahvaltı biter bitmez kaptım ayakkabımı giymeye çalıştım. Bir türlü girmiyor ayağıma.

“Anne bu ayakkabı ayağıma olmuyor”

“Evladım ben sana söylemedim mi, sobaya fazla yaklaştırma diye”

“Ne yapayım anne, fazla zamanım yoktu, biran önce ısınsın, okula giderken sıcak sıcak giyerim dedim.”

“Öyle de oğlum, herhalde annenin de bir bildiği var ki sana öyle yapma dedim”

Çaresiz giydim derisi sıcaktan büzüşmüş ayakkabımı, zor bela. Başka kışlık ayakkabım yoktu ne yazık ki.

Amma da sıkıyor bu ayakkabı ayağımı,

Eve mi dönsem acaba?

Ama öğretmenim tahtaya kaldıracak beni, gitmem lazım okula.

Bütün gün derisi büzüşmüş ayakkabı ile dolaştım. Ayaklarımda yaralar açılmaya başladı.

Okul dönüşü artık acılara dayanamaz hale geldim.

Bu ayakkabıdan kurtulmam lazım.

Yerler kar kaplı ve buz gibi, çoraplarla da basılamaz ki yere.

Bu acı da dayanılacak gibi değil, ne yapsam acaba?

Çoraplarım kalın, eve kadar idare ederim.

Ayakkabımı çıkardım, karda çoraplarımla yürüyorum. Ayakkabım o kadar canımı yakmış ki, biran önce onlardan kurtulmaya çalıştım ve fırlatıp atım.

Çoraplarım da ıslandı, ayaklarım donuyor sanki, şimdi ben ne yapacağım.

Parmaklarımın ucu da hissizleşmeye başladı.

Koşsam mı acaba?

Ayaklarım bir taraftan sızım sızım sızlıyor, diğer taraftan parmaklarım hissizleşiyor.

Çoraplarımı da çıkartıyorum. Çorapsız yürüyorum, yürüdükçe ayaklarım  hissizleşiyor…

Artık acı duymuyorum….

Erdener Ildız

5 Nisan 2013