Aynayla barışık olmak

İnsanın iç dünyasını kendiyle iletişimini anlatan en odak kelimenin "ayna" olduğunu düşündüm. 

Hani insan sabah ilk aynaya baktıgında kendiyle ilk muhataplığında aklına geleni veya kendi için ne düşündügünü seslendirse sanırım iç dünyasının en özelini duymuş oluruz. 

Yapılan araştırmalarla belirlenmiş ki; bir şeyin sır kalmasını istiyorsan kimseye söyleme, birden çok insanın öğrenmesini istiyorsan bir kişiye söyle yeter çünkü o 48 saat içinde kesin birine söyleyecektir. 

Aynaya bakarken hiç kimseye söylemediği, insanın 'en sırrı' olanın kendi için ne düşündüğünün, kendiyle barışık olmanın veya kendiyle kavgalı olmanın en özet hali olduğunu düşündüm. 

Günlük yaşamda insanları izlerken; güzelleşmek için (olandan farklılaşmak mümkün değil ama yine de) alı al moru mor boya kataloğu gibi boyananları, botoksla şişenleri, saçına en olmadık şekiller verenleri, olamayacak yükseklikte topukla yürüyenleri, erkeklerden (özellikle saçlarında) en olmadık yapaylıklar oluşturanları izlerken aslında onlara aynaya baktıklarında ne düşündüklerini sormak geçiyor içimden ve kendilerine niye bu hale gelmek için niye çaba hatta para sarf ettiniz diye sormak geliyor içimden, çünkü insanın doğasına oturmayan her şeyin insana olumsuz ilaveler oluşturduğunun sanırım farkında değillerdir. 

Aynanın görüntü sağlayan tabakasının arkasındaki siyah zemine niye sır dendiğini bu satırları yazarken daha iyi özümsedim, çünkü orada aynaya bakanların seslendirilmeyen seslendirilmeyecek sırları gizlenmekte, aynalarda ne sırlar gizli olduğunu kim bilebilir. 

Durumun özü; Marifetin "ayna ayna söyle benden güzeli varmı dır?" diye sormak değil "ayna ayna söyle bana benden barışıgı varmı dır? diye sorabilmek olduğunu düşündüm.